As fiestras do pasado

nunca está de máis airear o que se agocha no pasado. Ollar en fite a feitos que forman parte do que é unha familia pero aos que o tempo deixou ao lado sabedor de que a súa presenza sería un escollo moi difícil de librar para as xeracións sucesivas de membros desa familia.

Con ‘Cabalos e lobos’, Fran P. Lorenzo percorre os rincóns escuros dunha familia tecendo unha historia que deriva en moitas direccións, abrindo un abano de relacións e historias nas que un entra de xeito decidido, aínda que nunhas máis que noutras. Unhas historias que están penduradas dunhas rúas, dunhas arquitecturas, duns cafés... en definitiva do alento dunha cidade ao longo dun tempo no que ela mesma foi mudando a súa pel, do mesmo xeito que o facían os protagonistas da novela.

Non se pode dicir nada negativo do que se presenta coma unha primeira novela, o territorio axeitado para as incertidumes e os medos, aquí espállanse coa forza desa historia perfectamente fiada con toda unha sorte de derivas históricas arredor da presencia alemana en Vigo despois da II Guerra Mundial. Unha compaña para as historias persoais que é onde o libro colle o seu pulo por cómo se abren esas fiestras do pasado nas que asoman feridas, dores e segredos que, como caixas de Pandora, enchen a novela de sentimentos acougados aos que lles chega a hora de estoupar. E coma con calquera estouro as consecuencias son imprevisibles, e poden chegar aos lugares máis insospeitados, incluso a viaxar no tempo para coller pola gorxa aos descendentes deses protagonistas.

E esa caixa de Pandora ten unha dirección, unha vivenda da Gran Vía, concretamente o número 2. Nela, entre segredos sons de piano, acumúlanse os silencios que so unha música descoñecida podería rachar. A partir dela desbócanse os cabalos e máis os lobos para buscar unha verdade, a esculca dun misterio que latexa no fondo dunha familia e que semella súar a través das paredes dun piso.

Así leveda o relato ata a súa derradeira parte onde Fran P. Lorenzo acada unha dimensión impredecible nas páxinas anteriores. O libro sube unha escala, coma se fose unha soprano a piques de mergullarse no acto final da traxedia para levarnos ata un desenlace afouto por como se conduce e pola forza co que trata o tema da homosexualidade coido que coma pocas veces asomou na nosa escrita. Parabéns!

Na contracapa fálase do «retrato íntimo da historia dun século marcado pola guerra, o totalitarismo e a barbarie. Unha fotografía, con Vigo ao fondo...» pero a min dame que ese é o mcguffin do libro, no que se acubillan unha morea de sentimentos amparados polo medo e a vergoña, e aí é onde Fran P. Lorenzo dá a medida do escritor que é e que chegará a ser. Un nunca deixa de medrar a partires desa primeira vez, desa sima á que se chega por primeira vez.

Publicado no Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo 3/05/2015