Onde esquecer non é o principio

Rue Saint-Antoine nº 170

Arte. A pontevedresa sala Nemonon acolle ata o 3 de marzo o traballo de Baldo Ramos. Un exercicio visual e literario no que o libro funciona como soporte, non só conceptual, senón tamén físico, dunha serie de sensacións que amplían as capacidades do libro para artellar un fermoso discurso poético e cheo de sensibilidades abraiantes.

A proposta de Baldo Ramos na galería Nemonon é unha feliz achega ao mundo da arte a partir dun cambio do soporte tradicional. Un cambio que se pousa no libro, onde o poeta Baldo Ramos plantexa un fermoso discurso visual  que vai máis alá dunha simple experimentación plástica.

Arames, niños, zapatos, raíces, fotografías, algodóns, flores... materiais que acougan a súa historia ao acubillo da páxina, ao caloriño das capas duns libros que se constrúen como artefacto artístico na exploración de novos territorios da estética, plantexados sempre dende unha fonda sensibilidade. A colocación dos elementos sobre a superficie deses libros enchen de beleza estas composicións que se completan coa palabra, xa que Baldo Ramos é un extraordinario poeta, e a palabra convértese, a carón de cada unha das pezas, nunha especie de compás que nos deixa o rumbo a seguir no interior de cada obra. Aí, neses rumbos é onde nos atopamos o tempo, a memoria, o esquecemento e as pegadas de todo iso enxeridas en todo: nas palabras, pero tamén na propia peza artística. As flores murchas, o ferruxe nos metais, os liques nas polas son as condensacións visuais da capacidade do tempo para modificar as percepcións, do natural, pero tamén do humano. Feliz metáfora do que acontece en nós mesmos ante o fuxir da vida, ante as eivas que o tempo plantexa ante nós.

Uns ingredientes que tamén plantexa Baldo Ramos no afoutado poemario que vén de saír do prelo da editorial Galaxia baixo o nome de ‘Cartas dende o esquenzo’. Un libro que ten tamén moito de experimentación ao plantexarse dende a escrita de diferentes voces que asoman a un mesmo tempo polas páxinas dun poemario no que a perda da memoria é a cerna arredor da cal se moven esas voces. Un camiño cara á amnesia, «o tempo pesou como unha culpa», escribe o poeta. Pouco máis que apuntar dende estas palabras que teñen peso de seu, como todo o poemario de Baldo Ramos, palabras que agochan a pegada da dor e do sufrimento, pero palabras que son a raíz que nos suxeita á vida, á existencia, ao que ao final somos:unha expresión.

Esa expresión tamén está presente nas pezas da exposición que leva o título de ‘Libros con memoria’, conténdose todo nel. O libro como soporte, a memoria como reflexión. A memoria, xérmolo do tempo; a memoria, raíz de nós mesmos. Somos tempo pero necesitamos ser memoria. Con todo iso traballa Baldo Ramos, dende a plástica, pero tamén dende a súa poética. Dous camiños que xuntos son invencíbeis, como vemos na sala Nemonón, e como todos podemos experimentar nun obradoiro que se está a desenvolver no Pazo da Cultura de Pontevedra organizado pola Asociación de Escritores en Lingua Galega da man firme de Baldo Ramos.

Publicado no Diario de Pontevedra 19/02/2018

Fotografía Gonzalo García