Contra todo isto

A chegada hoxe ás librarías deste manifesto rebelde de Manuel Rivas converte a palabra nun vagalume que alumea a nosa realidade.

Vivimos nun estado en combustión. Somos almas no purgatorio sometidas ás lapas dun país obcecado en consumirse a partir dos actos e das decisións dunha clase política, na súa gran maioría, cada vez peor, e cegada en esmendrellar a toda a sociedade.

«A impunidade total desembocou na impunidade moral». Esta é unha da chea de frases que resoarán no lector que colla nas súas mans o novo libro de Manuel Rivas, ‘Contra todo isto’, un volume  entendido como un manifesto de rebeldía que chega hoxe, na súa edición en galego, ás nosas librarías como unha necesidade, tamén como a obriga moral dun escritor nun berro fronte ao que acontece ao seu arredor. Publicado primeiro en castelán por Alfaguara e agora por Xerais, ‘Contra todo isto’ é un libro corsario, un libro comprometido coa bandeira da liberdade que tantas veces axita Manuel Rivas, ao que hai que agradecerlle moito esa posición de compromiso co seu tempo, na loita coas miserias que nos rodean, fronte ás que moitos pasan sobre as puntas do pés mentres que o autor de ‘Os libros arden mal’ adéntrase no incendio para tinxir a pel de negro e facernos pensar sobre o que alí dentro acontece.

«Todo o que se escribe compromete... tamén o que se cala», dixo o escritor hai uns días en Pontevedra, ata onde se achegou para conversar da súa escrita, para falar da súa experiencia literaria dentro do brioso festival PontePoética, e  fíxoo cheo de palabras que lle viñan a brincar á boca, como dicía Carlos Oroza, palabras que son a ferramenta para limparse de medo, para nomear a esta sociedade chea de canallas. A ‘canallocracia’, que acuñara Rubén Darío, a quen menciona no texto Manuel Rivas, como a tantos outros autores que lle serven para balizar o territorio e inzalo de anécdotas e referencias a outros escritores ou pensadores que explican, dende a lucidez, moito do que acontece hoxe en día nesta España consumida e cada vez máis envilecida. A España da desmemoria, a España das cunetas cos seus mortos ‘guerracivilistas’, a España da desigualdade, a España do retroceso nas súas liberdades individuais, a España do machismo como sistema, a España antiecolóxica, a España da corrupción política, a España que despreza a cultura, en definitiva, a España da descivilización.

«Cuídate, España, de tu propia España», clamaba César Vallejo. Niso estamos, obstinados nesa misión ata a derrota final. Manuel Rivas cabalga sobre as palabras, palabras que son como vagalumes. Palabras sensoriais, seres vivos que alumean entre o espanto e coa vergonza como rumbo. Manuel Rivas ten, dende hai tempo, esa abraiante capacidade de moverse en salvaxe compaña polos seus escritos, nunha especie de invocación aos espíritos dos seres vivos, tamén daqueles que veñen máis alá da liña do horizonte a estar xunto a nós, a participar do que en realidade somos, na nosa reconstrución de memoria e memorias. Por esa liña camiña o funambulista Manuel Rivas na procura dunha esperanza precisa nestes tempos baldíos e, para manter acesa esa esperanza, bota man do humor, dun ton irónico que é un sutil feitizo que nos fai rir, cando o que se nos conta son cuestións ben graves, como as desfeitas dos nosos políticos, as fracturas das institucións ou as mesquindades de tantos.

Contra todo isto bate Manuel Rivas, contra unha sociedade que semella unha distopía por todo aquilo que a converte case nunha delirante alucinación, unha sensación ante a que demasiadas veces temos que frotar os ollos para cando os abrimos pensar que xa non é así. Pero a realidade é teimuda, e as mans e os fíos que nos moven tamén.

Publicado no Diario de Pontevedra/El Progreso de Lugo 2/05/2018

Fotografía. Manuel Rivas en PontePoética (Rafa Fariña)