Estamos a setas ou a Rolex!

Sanitarios ante o Hospital de Pontevedra
fai uns poucos días (David Freire)

Cando se celebrou o debate de Investidura de Pedro Sánchez, o portavoz do PNV, o sempre interesante cando sobe ao estrado, Aitor Esteban, tirou dun chiste xa clásico dentro do ecosistema do humor vasco. Lembran? Aquel de dous vascos que saíron a buscar setas polo monte, cando un deles atopou algo e chamou excitado polo seu compañeiro de expedición. «Vén, vén, mira o que atopei!» E o outro achégase a el ao tempo que o seu amigo lle amosa un carísimo reloxo Rolex que estaba entre as follas caídas non chan. Poñéndolle unha cara de indignación este lle espeta: «Pero vamos a ver, a que estamos, a setas ou a Rolex!».

Pois isto vén a conto de que hai que estar ao que hai que estar. Se nos atopamos no medio dunha pandemia, dun impacto sanitario e económico como nunca vimos na nosa sociedade a nosa obriga, ao que temos que estar todos, ao cento por cento, é a solucionar ou tentar paliar esa situación, e non a propoñer citas electorais que o único que van a facer é confundirnos, distraernos e, como sempre acontece con estes procesos, quentar uns ánimos entre a sociedade xa demasiado alterados, sobre todo entre os políticos, e que ben pouco vai a favorecer de cara a resolver o realmente importante.

Tanto o PNV, que xa esqueceu o chiste, como o PP de Galicia, decidiron que no medio deste tremor temos que ir a votar. Como vascos penso que non me van a ler moitos, ou polo menos é posible que algún galego máis o faga, vou deixalos a eles cos seus Rolex e nós imos a poñernos a buscar setas.

Asume Feijóo, dende a publicación no Diario Oficial de Galicia do decreto da convocatoria electoral, un risco enorme, preocupándome moito máis o risco que pode afectar a unha sociedade que se enfrontará a un proceso electoral moi diferente, que o que asume o propio presidente e candidato, ante o intento de revalidar unha nova maioría absoluta nun escenario que, por moito que se poida pensar que ten atado e ben atado, pode non ser así. Os riscos de Feijóo sitúanse en cómo mobilizar a certos grupos de poboación, fieis votantes conservadores, que poden sentirse non moi cómodos ante o que supón dirixirse a un colexio electoral, así como todo o que acontecerá nos días anteriores, xa que non temos que esquecer que aquí non só falamos dunha data, senón de todo un proceso, isto é, dende esa publicación no DOGA e ao longo dunha campaña que xa veremos en que coordenadas se move. Fálase de menos mitins e progaganda, e o crecemento de propostas nas redes e no audiovisual, o que agardamos se faga dun xeito máis participativo para todos os actores electorais que o que estamos a sofrir cunha Radio Televisión de Galicia instrumentalizada de xeito alarmante e preocupante dende o partido no poder.

O que está claro é que hai moitas incertezas, tanto no proceso, como nesa xornada no 12 de xullo, e as incertezas sempre teñen un lado insondable que pode voltear as perspectivas duns e doutros. O outro risco é como manexará a poboación a desescalada, se os brotes do virus (xa asumidos por todos) virán cando se esperan polo presidente e os seus asesores, sendo esta unha das motivacións para elexir a data, ou antes, en pleno verán. Como ven todo areas movedizas, ao que hai que engadirlle outro terreo ben feble, por moito que nos pese, e que tamén marcará o sentir dos galegos á hora de exercer o seu voto. Falo dunha economía sometida tamén aos efectos da Covid-19 e a progresiva activación dos diferentes sectores que tenten facer esta travesía polo deserto o máis sinxela posible. Pois con esta axitación á que todos os nosos dirixentes e funcionarios públicos, oposición, cidadáns, medios de comunicación e todo aquel que forme parte da sociedade galega, teríamos que prestarlle a nosa única atención coa maior unidade posible, acontece que non vai a ser así, situándonos fronte a esa fenda no chan que sempre son unhas eleccións. Ao mellor é unha tontería, pola súa simplicidade e incluso por unha lóxica desterrada totalmente xa das nosas mentes políticas, o pensar en evitar ao longo do verán o maior número de contaxios, en frear a crise económica na medida en que se poida e logo, despois deste impredecible verán, xa máis tranquiliños, botarnos a votar como se non houbera un mañá. Porque ao mellor resulta que non hai rebrote en setembro, ou si; ou en outubro, ou si; ou en novembro, ou si... e así poderíamos chegar ata o vindeiro ano. Dúbidas e máis dúbidas nun contexto excepcional.

Agora xa está feito e teremos que ir a coller setas en pleno mes de xullo, que todos sabemos que non é a mellor época, e para iso temos que ollar ao feito durante a lexislatura que é o que realmente se ten que valorar nas eleccións. Outra incertidume máis para o votante que, con este shock ao que estamos sometidos, poderase decantar por facer a súa escolla só en base ao acontecido nas últimas semanas e non nos últimos catro anos. E como a sanidade é onde todos temos posta a nosa máxima atención nestes días pois resulta que o Partido Popular non ten precisamente aí onde máis presumir. Lonxe das mensaxes institucionais a pé de rúa sabemos ben da precariedade laboral dos sanitarios, do maltrato á sanidade primaria, da perversión do sistema público en beneficio da sanidade privada, dos recortes en recursos e a perda de camas, realidades que se converteron en ‘hilillos de plastilina’ cos acontecementos vividos en Verín que ante a revolta do pobo e a súa repercusión mediática, obrigaron a recoller velas e poñer en corentena os plans previstos dende a Consellería de Sanidade.

Fronte ao Partido Popular está clara a relación de forzas que tentarán frear á maioría absoluta de Feijóo, cun PSdeG, BNG e Galicia en común que terán, tamén na sanidade, o punto de arrinque da campaña para engaiolar aos seus votantes. O PSdeG de Gonzalo Caballero, ademais de defender o feito polo Goberno de Pedro Sánchez ao longo da pandemia, plantexará unha das poucas certezas desta campaña como é que o voto a Feijóo, coa papeleta coas siglas do PP, é o voto a Pablo Casado, Cayetana Álvarez de Toledo, Teodoro García Egea ou Ayuso, isto é, un PP que dende Madrid estará ben atento aos votos dos galegos para validar con eles a súa oposición chea, como voltamos a comprobar onte mesmo, de rencores e atrancos á todo o que supoña axudar a un país que sairá desta, para vergoña dun Casado quen nin sequera sería elexido como delegado da súa clase no colexio. O BNG tirará do potencial da súa candidata, Ana Pontón, do relevante papel que un só diputado foi quen de plantexar en Madrid, así como a posta en valor de xestiones públicas exitosas, como a realizada en Pontevedra, e a revelación desta pandemia como é facer da contorna e as súas posibilidades o espazo máis acaído para o desenvolvemento social das persoas. Galicia en Común, liderada por Gómez Reino, tentará mitigar as súas permanentes fracturas internas en Galicia e sacarlle partido ás políticas de Unidas Podemos dende o Goberno do Estado no eido laboral e de plantexar axudas como a renda básica aos que máis van a sofrir con esta crise.

Entre eles vaise a xogar este desafío co que nos adentramos nunhas semanas nas que nos atoparemos con moitas dúbidas, moitas máis das necesarias ante unha cuestión tan importante como unhas eleccións, e que veñen a sumarse ás dúbidas que unha situación imprevisible, e nunca vivida por todos nós, non deixa de plantexarnos. E nós sen saber se estamos a setas ou a  Rolex.

Publicado no Diario de Pontevedra 21/05/2020