Francisco Curra. A poética do cotiá

Rue Saint-Antoine nº 170

Fotografía. ‘Francisco Curra. O abstracto e o concreto’ é o título da mostra que a Fundación Laxeiro inaugura o vindeiro venres na súa sede de Vigo, na que amosa a obra do fotógrafo de Bueu Francisco Curra. Unha descuberta que, da man do comisario Javier Pérez-Buján, pon ante nós unha obra descoñecida pero chea dunha poética espiritualidade

Cada vez é menos habitual pero é unhas das achegas máis interesantes do mundo da arte e do labor dos comisarios. A descuberta ou posta en valor dun artista non demasiado coñecido (ben por vontade propia, ou por que o destino non  foi xeneroso) permite abrir a nosa mirada, acumular novas sensacións a través da súa obra artística. Este é o caso de Francisco Curra (Bueu, 1954) cuxa obra poderemos contemplar dende o venres 5 de abril na sede da Fundación Laxeiro no Edificio da Casa das Artes de Vigo. Unha xa longa traxectoria que se resumirá en trinta fotografías, trinta imaxes que permitirán ao espectador atopar a obra dun fotógrafo moi descoñecido, pero que, a vista do que se vai mostrar, cheo de interese e con capacidade máis que salientábel para que a súa fotografía sexa máis coñecida do que é.

Máis de trinta anos resúmense en trinta fotografías analóxicas en branco e negro. Imaxes obtidas entre 1988 e 2005 que proceden do propio arquivo do autor e nas que queda ben clara a súa intencionalidade artística na conquista dunha poética da imaxe que xorde do cotiá, dese territorio tantas veces desprezado no que semella non haber nada de interese pero que o artista, o bo artista, dende a súa mirada, é quen de rescatar un instante para a nosa posterior reflexión. Aquí é esa mirada cara o mundo interior do fotógrafo o que reflicte tamén o noso, nun exercicio de contemplación que poderíamos dicir orixínase no concreto e tende ao abstracto. Aí, na súa mirada, móvense os dous elementos, o concreto, a partir desa recuperación dun territorio físico, ora íntimo ora público, pero que, nambos casos prolóngase ata o outro elemento, o abstracto.

Esa dobre condición é a que lle outorga o título a mostra, pero a que tamén amosa na súa preparación fronte ao público cunha montaxe que remite á fotografía máis clásica. Copias de pequeno formato, 30x20 cm., dispostas dun xeito convencional, afastándose das montaxes ás que semella estar condenada a fotografía contemporánea nas que se diversifican composicións e tamaños.

Pero o máis interesante acontece non no exterior, senón no interior de cada unha desas imáxenes nas que Francisco Curra fragmenta a realidade, xerando uns encadres dunha gran modernidade nos que se rexistra unha incerteza precisa para que o espectador dialogue coas fotografías dun xeito moito máis intenso que si o encadre fose outro. Obxectos, interiores, espazos limitados... ese xeito de recoller a realidade provoca no visitante á mostra unha certa inquedanza, a fraxilidade de sentirse fronte a un espazo non resolto, no que hai lugar a incerteza, ao descoñecido, a aquilo que non vemos pero que sabemos que o está a rondar. É como ler un dos relatos de Julio Cortázar nos que sentimos como o noso universo domesticado estoupa por algún lugar imprevisíbel. As fotografías de Francisco Curra son como esa porta de acceso a unha narrativa que temos que completar, ese desasosego da narrativa é o que fai desta proposta unha achega contemporánea que fuxe da primeira sensación que podíamos ter dunha fotografía demasiado clásica. A súa framentación, a mirada posta no que adoita pasar desapercibido, o noso papel para completar a escena, todo é un camiño proposto polo artista plenamente consciente do que fai, do que nos quere propoñer coa súa fotografía solitaria e austera, fría se se quere tamén, pero na que emerxe unha contundente poética visual.

Unha sorte de conxelación do tempo, como si ese anaco de tempo reflectise toda unha secuencia temporal moito máis prolongada no tempo pero que non é preciso amosar completamente. A forza dese lazo que cae, ou a imaxe do seu pai aparentemente ausente do mundo, ou un instante nunha rúa tras o paso da choiva, son fragmentos dun relato moito máis amplo pero que non é necesario amosar de xeito completo. A súa forza xorde precisamente dese carácter unitario de ser o lóstrego dentro dunha tormenta, e aí, no seu interior, o artista dende o seu eu tenta explicar esa contorna súa na que buscar a inspiración necesaria para extender a súa mirada máis alá. Cada un deses ámbitos inquedantes poden ser outros moitos polos que movérmonos.

Baixo o comisariado de Javier Pérez Buján a mostra ‘Francisco Curra. O abstracto e o concreto’ ademais do seu salientábel valor plástico ten ese plus de descubrimento dun artista que non se prodigou en absoluto no campo expositivo. A fotografía emerxe así como o diario dese traballo agochando e silencioso, un silencio que tamén se contén no interior de cada unha destas imáxenes que dende o vindeiro venres podemos descubrir como unha nova mirada artística, como un novo xeito de mirar ao que nos rodea.

Publicado no Diario de Pontevedra 1/04/2019