Dúas Galicias

Ana Pontón no mitin de campaña
celebrado en Pontevedra (Gonzalo García)

Botáronsenos enriba as eleccións do coronavirus como un trance que tiñamos que pasar entre suores fríos, e alá foron. Agora xa aprendimos a votar tamén coa canícula, e a participación non se resentiu, ben ao contrario, ao sinalar o compromiso da cidadanía coa súa responsabilidade, que non se viu, por exemplo, nos votantes vascos. Coas urnas cheas de votos, o reconto, entre efluvios de hidroxeles e luvas profilácticas, deixou uns datos que marcarán a política galega nos vindeiros catros anos. As galegas e os galegos falaron alto e claro, e queren seguir os pasos de Feijóo e a súa Galicia xestionada dende esa burocracia de equilibrios financieiros, garabatas e brindes por unha Galicia de postal ou de propaganda turística, pero que pouco se achega ás necesidades da xente. Sanidade e economía terán a lupa posta sobre elas, como parte dese compromiso para superar as físgoas do coronavirus, pero educación ou cultura deberían poñerse na folla de ruta do novo Goberno como parte orgullosa e necesaria desa recuperación e como elementos diferenciadores co resto do Estado.

Ante esa Galicia as eleccións deixáronnos outra, a que pretendeu ser, pero que non chegou ata onde soñaba. A Galicia de Ana Pontón, coas velas inzadas na procura dun futuro de soños cos que activar un cambio que non se acadou, pero que, lonxe de abatir á candidata, semella facer dela o máis temible adversario de cara á seguinte cita (cun Feijóo en retirada, non sabemos se en Madrid ou noutras ocupacións) na que o BNG xa contará como opción firme de goberno. As dúas aparicións públicas de Ana Pontón, despois de saber os resultados, non mostraron a unha muller exultante, senón a unha muller que non puido dar o salto á presidencia, pero que, consciente da fazaña acadada, xa prepara o tempo que virá, no que tentará apostar por esa outra Galicia, máis apegada á terra, a do rural, a das cidades e a do mar. A da xente que quere soñar e que por fin atopou quen lle poña palabras a eses soños coa firme voz dunha muller. E canta falta fai que as que soñen e manden sexan as mulleres!

O Parlamento convertirase nun debate entre esas dúas Galicias, e o que se afaste desa dobre mirada galega é que non entendeu nada do que pasou antonte.

Publicado en Diario de Pontevedra 14/07/2020