venres, 29 de setembro de 2017

Por alí resopra!

Treboada nas illas Ons (Xan Xiadas)

Días de baleas na ría de Pontevedra. Días de sentirse afouto a carón dunha ría que é quen de acoller a un animal descomunal e maxestoso. A balea que dende os tempos bíblicos simbolizou o mal relacionándose co demo enténdese agora como o símbolo dun lugar cheo de posibilidades e que non sempre somos quen de gozar del. Sentarse en calquera punto das súas orelas é descubrir un espazo marabilloso, no que a beleza compite en cada momento consigo mesma para seguir sorprendéndonos. O problema é que moitas veces non temos esa posibilidade, afeitos ás presas e enchoupados nunha sociedade cada vez máis tecnolóxica e fagocitadora da nosa relación co medio natural.
O fotógrafo Xan Xiadas repara cada día que sae á fiestra do seu fogar nesa condición, nesa fermosura que se converte nun tesouro desta terra, como tesouros son todas as nosas rías. Agora unha exposición no Pazo da Cultura de Pontevedra lévanos a calibrar polo miúdo gran parte do que acontece nese espazo máxico que é unha ría. Unha xénese de vida, de beleza, pero tamén de traballo. Traballo de xentes que parten o lombo cada día, de mariñeiros que saen cando o horizonte se converte nunha dúbida decote sobre o que acontecerá tras ese fío arame no limiar do mar. ‘Areas de sal’ é o nome desta mostra que nos ten que concienciar, a partir do impacto  da beleza, do que temos á porta da casa, tamén do noso rol como axentes comprometidos coa súa mantenza, así como do papel que esa contorna ten nas nosas vidas, aínda que non o saibamos ou non sexamos plenamente conscientes diso. Todas elas serían moi diferentes sen esas areiñas de sal que lle dan un sabor máxico a nosa existencia convertidas en solpores incandescentes, no bico dun vento libre no rostro ou nese sentirse acubillados por un mar bravo de augas frías nas que termos por uns valentes.
Se un se pon a pensar un pouquiño sobre qué é o que precisaba esta torta para ter a súa guinda quizais fose esa irrupción das baleas ou unha maior presenza dos golfiños saltando sobre as súas augas o complemento soñado, así como o desterro do auténtico Leviatán de fume e contaminación que leva varado no fondo da ría dende hai demasiado tempo. Esa si que é unha especie que ameaza a cotío toda esta beleza inmarcescíbel dunha ría que se resiste a renderse e ata de vez en cando asoma a súa poderosa cola para lembrarnos do que é quen.
Ata o de agora as illas Ons eran as nosas permanentes baleas de granito, refuxio de historias de míticos animais mariños presas dos homes, e aí temos en Cangas a factoría de Massó, monumento  en pé da memoria na Punta Balea, na que se agochan aquelas aventuras industriais esgotadas pola modernidade e pola fuxida duns animais cuxas poboacións minguaron de xeito alarmante. Dende hai uns días, ao seu carón, outras baleas cobraron vida e fixéronnos pensar no poder de certos animais para poñer en valor o que aquí temos.
Aos que somos Melvillianos a aparición dunha balea sempre nos estremece. Se unha balea é literatura esa é ‘Moby Dick’ ,o cachalote branco ao que o escritor converteu nunha historia de obsesións e vinganzas tan afastada de ver hoxe resoprar a unha balea. Unha especie de milagre que agora bendice as nosas augas para que sexamos conscientes dun hábitat que dende o natural ata o artístico ou creativo ten infindas posibilidades. Que sigan a resoprar!




Publicado no Diario de Pontevedra/El Progreso de Lugo 27/09/2017

Ningún comentario:

Publicar un comentario