martes, 6 de febreiro de 2018

Feridas sen orificio de saída

Rue Saint-Antoine nº 170
Literatura ▶ A presentación do poemario gañador do XX Premio Francisco Añón de poesía, ‘Deshabitar unha casa’ de Miriam Ferradáns, deixa, de novo, a presenza afouta dunha poeta que se vén a sumar á boa colleita de novos poetas que enchen Galicia dun veludo da palabra que, neste caso, traduce a muda da infancia cara o mundo adulto.


A sala Amalia Domínguez Búa de Bueu aparecía rodeada dunha néboa mesta que afundía o mar na terra. Aquel animal branco facía de barcos e árbores unha mesma identidade, un limiar entre realidades que permitía afundir dous mundos que renovaban en Bueu esa compoñente súa de espazo máxico para a imaxinación e o sentimento. Non son poucos os creadores que fixeron de Bueu acubillo, tamén inspiración. Escritores, pintores, arquitectos... artistas que entre o bulir das tarefas do mar e o latexar dun pobo alicerzaron o seu traballo. Fronte á sala o sábado pola mañá mulleres e homes saían do Mercado despois de mercar os agasallos dun mar que en Bueu é alento e axóuxere. Todos eles alleos a que unha das súas veciñas ía a presentar un libro de poemas. Unha ‘plaquette’ na que Miriam Ferradáns acollía un monllo de poemas que resultaron gañadores do Premio Francisco Añón de poesía que convoca o Concello de Outes. A vida transcurre así, entre o cotiá e o milagre que se agocha nos eidos da creación. Naquelas bolsas cheas de peixe fresco e saboroso, un pracer. No interior da Sala Domínguez Búa outro, coa forma do verso.
Alí estaba a autora Miriam Ferradáns, acompañada por outra poeta, Lucía Novas, e pola fotógrafa Alba Sotelo. A primera encargada do prólogo do libro, a segunda de facer un vídeo que poñía imaxes á palabra. Tres mulleres que xeran paixón a través da creación, a través do compromiso. Bravas. A carón delas Santiago Nieto, técnico de Cultura do Concello de Outes que chegou cun feixe de libros baixo o brazo cos que agasallar aos presentes. E claro, pensarán que quen ía ir un sábado pola mañá entre a néboa e a chuvia a escoitar poesía? Pois de novo Bueu acadou o milagre revelado da palabra e a pouco de comezar xa había que ir buscar cadeiras porque a sala estaba chea de xente e que a súa pel se convertese en gume, e amosar o orgullo polas tres bravas. Fernando Miranda, un deses trasnos da cultura que todo o que tocan o converten en ilusións, non paraba de carretar cadeiras. A sala estaba máis que chea de xente que quería latexar poesía. Beizóns!
A fascinación polas imaxes desa produción feita por Alba Sotelo xerou o ambiente necesario para adentrarse nas zonas da poesía. Alí onde todo pode pasar, onde cada un entende de significados e símbolos, xusto onde a poesía é como un paxaro de grandes ás imposíbel de enxaular. Pero a Miriam Ferradáns o que lle interesa é a cerna: «As verdades elementais caben nunha á de colibrí», escribe José Martí, e alí se pousa a poeta para abrir o seu libro.
Lucía Novas ponlle nomes a todos eses símbolos que coma fiestas abertas asoman no poemario. Un imaxinario escuro e cheo de desacougo. Paxaros, sangue, lobos, infancia. Feridas. Feridas que se quedan dentro dun. Unha escuridade do que unha nena desexa fuxir para ser muller. O tránsito da nenez ao mundo adulto. «Entraron os paxaros e deshabitei a casa». Tócalle falar á poeta. Traga cuspe (ese mesmo cuspe inxerido no poemario) para coller folgos e falar ante os seus. Alí onde o poemario ten valor de seu. Isto é fronte aqueles que saben da casa. E é que ‘Deshabitar unha casa’ é, do mesmo xeito que o seu libro ‘Nomes de fume’, un xeito de airear o eu. De poñela roupa fronte a veciñanza, de cumprir o rito de abrir as fiestras para que entre aire novo. Un poemario que se converte en ollos cara un interior que precisa da poesía para fuxir, para voar con ás de colibrí. Ás pequenas pero sinceiras. Miriam Ferradáns con ambos poemarios, escritos en apenas seis meses e caras dunha mesma moeda, o que fai e exhibir unha sinceridade brutal, convertendo a palabra en pedras que flotan sobre un río que pode ser o único acougo. Cada palabra pesa na poesía de Miriam Ferradáns, e pesa para acollérmonos a todos, para que nós tamén miremos cara o noso. Alí onde «a humidade xogaba co pan», alí onde «sempre tiñamos frío». Unha casa a deshabitar que non é máis que o desexo de despegármonos dos lobos e dos medos, de todo aquilo que é sombra e fai da infancia un ámbito de indefensión, pero ao mesmo tempo de aprendizaxe, de camiño a conquistar para facer medrar á persoa. Unha persoa que por moito que tente fuxir seguirá sendo tamén casa, xa que o que levamos con nós será o que nos habite sempre.
Miriam Ferradáns colleu o poemario e leu, e a pel de todos foi gume. Un fío co que cortármonos. Un fío co que sermos. A poeta citou ao vento e o vento fixo tremer as fiestas da sala. A natureza viña do mar para habitarnos, para darlle corpo a poesía, para que Bueu se convertese en casa. Así foi.



Publicado no Diario de Pontevedra 5/02/2018
Fotografías: Alba Sotelo


Ningún comentario:

Publicar un comentario