Chégame a nova do falecemento de Chonchiña Comesaña, e ao tempo que
levanto a vista para mirar non sei a onde a miña ollada repara no bote dos
lapis do meu escritorio, onde se erixe como unha bandeira un lapis vermello.
Non é un lapis máis, é un lapis de carpinteiro, groso e plano, que acompañaba
ao meu exemplar de ‘O lapis do carpinteiro’, cando Xerais o engadiu como un
intelixente agasallo ao mítico libro de Manuel Rivas.
O lapis está aínda sen afiar, rodeado doutros lapis. Hainos de recordo de
Portugal, do Museo de Pontevedra, outros do Diario, pero tamén hai moitos
anónimos. Todos eles conviven con ese lapis vermello con letras douradas. A min
paréceme que todos o miran cun respecto especial, como se soubesen que baixo
esa pel se agocha unha historia diferente ás súas, unha das grandes historias
da nosa memoria como pobo convertida en literatura polo veludo da escrita de
Manuel Rivas, ese veludo polo que un pasa a man para estremecerse, un latexo
que recuperou o escritor na súa última obra, ‘As voces baixas’. A voz de
Chonchiña, a muller inspiradora daquel relato, apagouse, pero a súa voz baixa
xa quedará para sempre na nosa memoria. Non hai mellor pasaporte para a
eternidade que ese libro afundido na nosa alma. Nós sabémolo e os meus lapis
semella que tamén.
Publicado en Diario de Pontevedra 3/09/2013
Fotografía Alba Sotelo
Ningún comentario:
Publicar un comentario