Un pazo que é un océano

Cultura ▶ O Pazo da Cultura de Pontevedra amosou durante esta longa fin de semana a súa potencialidade para ser o centro da actividade cultural de Pontevedra e a súa contorna. O festival de músicas da lusofonía, Cantos na Maré, ou dúas exposicións que, dende a pintura e a fotografía, vencéllanse co mar, amosan a forza dun espazo singular

Cantos na Maré. Concerto de Cesária Évora Orchestra (J.L. Oubiña)

Os galegos somos anfibios. O mar e parte do que corre polo noso interior. O mar sírvemos para sentir e tamén para respirar. Non é raro que moitos artistas plantexen o seu traballo dende a sensibilidades de enfrontarse a ese espello de auga salgada no que reflectirse. Como tampouco é estraño que ese mesmo mar, ese Atlántico que se axita estes días de outono e temporais cos ventos que veñen da outra orela, sirva de metáfora coa que envolver o festival de música lusófona, Cantos na Maré.

Exposicións e concertos que fixeron do Pazo da Cultura un epicentro cultural de primeira orde en toda Galicia e que amosan a afouteza dese lugar cando enche todas as súas velas e fai da cultura un ronsel de emocións. Poucos espazos tan abondosos nas súas posibilidadades como o Pazo da Cultura de Pontevedra. O edificio do prestixioso Manuel de las Casas ofrece salas de exposicións, salas de concertos, de maior ou menor tamaño, e moitos ambientes máis para que sexa un compás da cultura, xa non só na capital da provincia, senón nas comarcas que nos rodean. É por iso que un nunca se cansa de pedir máis inversións en cultura, xa non só dende o público, senón que é unha mágoa que máis empresas privadas non se animen e se sumen á esponsorización da programación de todo o ano ou a eventos e actividades puntuais que ían a falar moi ben delas e da súa sensibilidade.

Non hai máis que lembrar o que pasou ao longo desta fin de semana prolongada coa coincidencia de dúas exposicións e unha edición renovada e ampliada de Cantos na Maré. Todo o espazo do Pazo da Cultura ofrecendo posibilidades artísticas, miradas cara a pintura de Antón Sobral e Carmen Hermo, e os oídos ben abertos ante toda esa música chegada dos países da lusofonía e da nosa propia terra.

Exposición 'Na beira do río. Diálogos na Pintura' (Rafa Fariña)

Unha maridaxe que sae do mar, coma do mar emerxe a arte de compromiso de Antón Sobral e Carmen Hermo, dúas achegas dende a pintura que nos convidan a percorrer un novo universo de pinceladas dende o acougo e a serenidade do primeiro, á mestura de linguaxes e formatos da segunda, nunha rifa coa propia pintura. Noutro dos espazos Alba Sotelo plantexa unha viaxe homérica, coa súa ‘Voltar a Ítaca’, unha escolma fotográfica que plantexa a defensa do mar e da pesca máis tradicional a través dos seus protagonistas. Heroes do cotiá que converten as súas mans en anzois.

Visitante ante unha fotografía de Alba Sotelo (J.L. Oubiña)

Pero esta fin de semana foi a dos sons, a das músicas que chegaron co ‘sotaque’ portugués, coa mestura de ritmos que nos obrigan a esquecer fronteiras nos mapas e a sentir as que se agochan no noso interior, ás que falan de linguas comúns e sensibilidades que, como as ondas do mar, móvense entre as músicas de diferentes territorios que teñen a obriga de seguir apostando por navegar xuntos, en océanos como os do Pazo da Cultura de Pontevedra.

Publicado no Diario de Pontevedra (15/10/2018)