Luces na néboa

Rue Saint-Antoine nº 170

Arte ▶ O Museo de Pontevedra acolle a mostra de traballos de alumnos do Máster en Arte Contemporánea, na súa derradeira edición, e dentro dunha Facultade de Belas Artes en estado de convulsión ante os últimos acontecementos que fixeron dimitir á decana e dentro dun ambiente enrarecido pola devaluación dos estudos puramente artísticos

Non están sendo tempos sinxelos para a pontevedresa Facultade de Belas Artes. Momentos de loitas internas, de bandos enfrontados, de propostas que confrontan entre si e que levaron á recente dimisión da decana da Facultade, Silvia García, ao non ser aceptada pola Xunta de Persoal da Facultade a creación dun Grao de Deseño e Creación. Un escenario de tensións que tamén se manifesta coa desaparición do Máster en Arte Contemporánea, como se todo isto formase parte dunha pelexa entre os estudos artísticos máis tradicionais, baseados nas técnicas históricas, e as materias que semella demandar a sociedade, vencelladas a disciplinas tecnolóxicas ou dixitais.

Os grandes prexudicados de todo isto son a propia Facultade, xa bastante desenganchada do que é a cidade, da que non hai moito tempo era parte activa do rexurdimento desta capital, e, como non, os seus alumnos, que vense no medio dunha treboada de aínda imprevisíbeis consecuencias. Con esta paisaxe un grupo de alumnos desenvolveu os seus estudos e traballos que agora condénsanse nesta xa habitual exposición do verán pontevedrés e co Museo de Pontevedra como marco axeitado. Elena Álvarez Francisco, Loreto Arnaz Lara, Xosé Eirín Sobral, Aida López Fernández, Alicia martínez Baz, Mario Menéndez Martínez, Berta Pan Cambón, Brais Remiseiro Portela, Diego del Río Comesaña e Alexandra Rodríguez Rey son os protagonistas desta edición final que como sempre o que amosa é unha diversidade de formas e linguaxes, de camiños polos que os creadores se adentran para atopar o seu xeito de reflectir as súas inquedanzas da mellor maneira. Estan son as luces entres as néboas que abofé se atoparon nos últimos tempos, de aí a importancia de acadar ese resultado. Obras que como acontece con este tipo de exposicións colectivas poden ter máis ou menos interese, pero todas elas responden a un efectivo discurso, a un concepto creativo que as suxeita fronte ao espectador ao tempo que lle dá resposta ás inquedanzas creativas de cada un deles.

A instalación de Aída López Fernando, na que pintura, cerámica e unha corda procedente doutra función, xeran unha instalación chea de sensacións por cómo a materia represéntase de diferentes maneiras, pero que ten na súa esencia a súa verdadeira identidade. Diego del Río aposta tamén por unha mezcla de linguaxes, pintura (benvida a pintura a este tipo de convocatorias) e fotografías polaroid que rexistran un itinerario que semella ter a súa última ‘fotografía’ nesa gran pintura chea de materia. Tamén outros dous creadores presentan traballos que teñen soportes diferentes, Elena Álvarez e Mario Menéndez, presentan varias obras que van do audiovisual á escultura, pasando polo son  e unha interesante ‘pintura’ na que se integran labras de óxido.

Alexandra RRey escultoriza o textil, cunha peza, ‘Decapar-se’, na que semella presentar un corpo aberto, unha figuración do humano e do seu interior ao que tamén nos enfronta de xeito directo Brais Remiseiro, nunha obra que abofé busca que o espectador xire a mirada ante o que nós mesmos somos, ante a nosa interioridade tan complexa de ver de maneira directa. Alicia Martínez traballa coa cerámica, e xera un fondo mariño con diferentes pezas que metaforizan a vexetación. Chiño Eirín tamén fai unha proposta ben interesante con esa araña ao Louise Bourgeois e unha furna con peixes. Un audiovisual de Berta Pan, ‘Máis falaría o silencio’, e outro diálogo con pezas de cerámica e ilustracións de Loreto Arnaz, completan esta mostra de artistas dun futuro que eles mesmos, xunto cos seus mestres, decidiron que fose xa un presente real e engaiolante.

Dez miradas que durante estes anos fixeron da Facultade de Belas Artes o seu berce, o lugar onde fornecer as súas ideas para envorcarse no fin último de todo artista, facer da súa obra, do seu traballo, unha lectura da sociedade na que se move. Estas dez propostas fálannos precisamente diso, de cómo o artista le a súa contorna e o plantexa, de xeito plástico, cun fondo conceptual ante nós. Como segunda parte dese contrato o espectador ten que ser quen complete ese proceso coa súa visita, coa súa mirada dirixida a unhas obras que non lles deixarán indiferentes, nin máis nin menos que o que leva facendo a arte dende a súa orixe, provocar a nosa mirada.

Publicado no Diario de Pontevedra 15/07/2019

Fotografías. David Freire