As
secuelas dun accidente de tráfico e 18 días en coma son a mecha que
prende este libro terapéutico nos límites do ser posthumano
Baixaron un tempo de
máis as pálpebras de Antón Reixa mentres conducía polos campos de
Castela e xa todo mudou. Aquela viaxe a Madrid fracturou unha vida, e
de paso unha tibia, un peroné, o calcáneo, unha vértebra, máis
dunha ducia de costelas e ocasionou unha contusión pulmonar que
obrigou aos médicos a inducirlle ao coma. ‘Michigan/Acaso
Michigan’ é o relatorio do que aconteceu baixo a narcoanálise
íntima da dor e da melancolía. Un estado de excepción no devir
vital dun dos símbolos da cultura de Galicia nas últimas décadas.
Filólogo, ensinante, poeta, a música deu a coñecer a Antón Reixa
baixo o sol de ‘Os Resentidos’ xunto a unha posterior carreira
entre a dirección e a producción de audiovisuais televisivos como
‘Mareas vivas’, ‘Sitio distinto’ ou a adaptación ao cine de
‘O lapis do carpinteiro’ de Manuel Rivas. Todo iso axitouse
naquela cocteleira con rodas e co logro dunha recuperación que se
tinxiu de punk, como tantas das súas actividades profesionais.
Sen resentimiento coa
vida, Antón Reixa comezou a describir nunha especie de caderno de
bitácora as experiencias daqueles días, os recordos do accidente, o
coma, os medos e as angurias, a cadeira de rodas, o perdelo todo
económicamente e todo iso envorcouse nunha serie de anotacións que
levedaron en libro. Un abraiante percorrido entre o surreal e o
demasiado real, entre o imaxinado e o que belisca a pel. É o abismo
da mente e os seus antollos cando está ao límite. Así é como
Antón Reixa aparece en Michigan onde os chevrolets alumean baixo o
sol e os galegos macho o rodean. O cerebro, un bulebule
incontrolábel, un xerador de emocións e de imaxes que a pouco que
un se enfronte a elas semellan fascinantes. Nin túneles nin unha luz
ao seu fondo cara á que dirixirse. En Antón Reixa todo é distinto,
porque distinta é a súa mirada dende aquilo que fai. Este libro
tamén é distinto porque nese diario tamén hai unha mirada aos
acontecementos do país, os que se lle botaron enriba cando espertou.
A unidade de España, un goberno de dereitas, Trump na Casa Blanca...
e xunto a iso o sentarse nunha cadeira de rodas, as barreiras
físicas, unha casa que xa non serve, unha residencia xeriátrica na
que poder subsistir, o acougo e a profesionalidade de quen o asistiu.
Frío e dor. As secuelas. A puta dor. Domar a dor é o que máis fere
destas palabras. As palabras en Antón Reixa son a condución desa
dor, desa dor física á que se tivo que acostumar. Desanular a dor
que te anula.
Remata o libro editado
en galego por Xerais cunha correspondencia entre Antón Reixa e
Daniel Salgado. É o contraste final da análise do sucedido dende o
pensamento. Agora a frase espállase, como a consolidación da vida,
mentres que no texto de Antón Reixa a frase é lóstrego, un alumear
que xorde da anotación, do instante, da sentenza nun momento finito.
Mentres, na edición en castelán, a cargo de Círculo de Tiza, esa
correspondencia é un limiar de Juan Tallón que remata deste xeito:
«nos pelearemos un día por llevar su ataúd en hombros y escribir
su necrológica para que nadie olvide jamás que grande fue». A
pelexa estivo cerca, pero terá que agardar un pouco máis a que o
Antón Reixa escritor, que é o que nos toca agora, siga a medrar
para que sexamos máis os que o levemos sobre o ombreiro.
Publicado no Diario de Pontevedra 21/11/2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario