Dreyer en Pontevedra

      

     SOAN OS TRES avisos no Teatro Principal. É o momento de pechar as luces, de que o maxín do cinema comece a funcionar. O reino das luces e as sombras invade toda a sala e rodea ao máis de medio cento de persoas cun martes pola tarde deciden xuntarse para ver unha película muda. Unha película de Carl Theodor Dreyer en Pontevedra.

     A obra forma parte do espectacular arrinque de programación do Cine club de Pontevedra neste novo ano. ‘Vampyr’ (1932) é a segunda das películas dese ciclo que comezou con ‘La pasión de Juana de Arco’ (1928) e que continuará os vindeiros martes de xaneiro con 'Dies Irae’ (1943) e ‘Ordet’ (1955). Un auténtico luxo para calquera cidade, para os amantes do cinema, e para todo aquel que ame a cultura, porque unha película do director danés ten moitas compoñentes que van moito más alá do puramente cinematográfico, atravesando numerosas manifestacións artísticas.

     «Quixen crear na pantalla un soño cos ollos abertos e demostrar co terror non se atopa nas cousas que nos rodean, senón en nós», deste xeito falaba Dreyer sobre ‘Vampyr’, unha pequena xoia, de pouco máis de sesenta minutos, sobre o mundo dos vampiros que serve de excusa para unha película delicada, chea de poesía e de esceas medidas nas que as sombras se moven nun excitante territorio plástico. Non é unha das súas obras máis coñecidas polo público de aí a importancia do labor do renovado Cine club de Pontevedra non só por amosar aquilo que máis coñecemos, senón por completar as filmografías dos grandes xenios do cine con películas menos coñecidas e que, vistas en relación coas súas obras máis emblemáticas, serven para explicar diferentes momentos da súa traxectoria. Cando as próximas semanas se acheguen a ver dúas catedrais cinematográficas, como ‘Dies Irae’ e ‘Ordet’, podrán sentir dúas cousas. Se é a primeira vez, entenderán o cine como un espectáculo visual dunha inigualábel pureza plástica. Un contundente xeito de expresión no que converxen moitos ingredientes para chegar ao espectador, para emocionalo e para acadar iso tan complicado hoxe que é facelo pensar. A outra sensación será a que afecte a quen repita o visionado dalgún deles, e é a comprensión de cómo esa pureza é unha constante interrogación sobre nós mesmos e as ideas que nos suxeitan como sociedade.

     Un cine que se moveu nese difícil equilibro para os seus protagonistas, como foi o paso do mudo ao sonoro, e que Dreyer entendeu coma unha epifanía que levar a cada un dos espectadores dun cine incomparábel polo aspecto visual e pola súa compoñente teatral adaptada á vida, así como pola integración de conceptos filosóficos sobre a nosa existencia. A partir del, dende el, Bergman, Bresson, Kieslowski ou Lars Von Trier, desenvolveron o seu cine, pero a semente do primixenio danés xa estaba ben plantada e todavía hoxe segue a emocionar. Non teñen máis que asistir ás dúas próximas proxeccións deste ciclo para deixarse engaiolar polo cine de Carl Theodor Dreyer, tan difícil de poder ver hoxe en día nun espazo acaído, isto é, nunha gran pantalla, en versión orixinal e sentindo como as sombras saen da pantalla para voar ao teu arredor, para facer que te mergulles no que supón realmente o cine, unha experiencia cada vez máis ameazada por este mundo que se ten por evolucionado. É por iso que accións como as do Cine club de Pontevedra son impagábeis para calquera sociedade. Na nosa cidade somos afortunados de poder ter esa oportunidade para seguir entendendo o cine como parte do mellor da nosa vida.

Publicado no Diario de Pontevedra 18/01/2019