LATEXA ben forte a poesía nestes últimos tempos en Galicia. Latexa a
ritmo de poemarios e recoñecementos como o premio Nacional de Poesía a Manuel
Álvarez Torneiro, pero ese latexo acada a súa verdadeira afouteza cando unha escolma de
poemas sae a rúa, cando chega ao anaquel dunha libraría, abrindo así a
posibilidade para que o lector de poesía (que os hai, non se crean) colla nas
súas mans o esforzo do seu creador. Esa ‘espiral de sombras’, por xogar co
título do gran libro de poesía en galego do pasado ano que chegou da man de
Xavier Seoane, é como no conto de Alicia, un descenso cara a creación máis
íntima e persoal que pode acadar a literatura.
A ese percorrido pola espiral non renuncia a nosa protagonista, Olga
Patiño, poeta do eu máis íntimo, valente loitadora que, co facho da palabra,
alumea ante nós as sinais do ser humano. As pegadas por este camiñar a través
do labirinto dos sentidos (o agora eterno) ao que so os poetas son quen de dar
sentido dende a súa expresión. Alí anda a poeta a asexar no seu, nun silencio
den de o que achegarse ao que un é, e do que poder seguir aprendendo. E é que
nos silencios, nese punto tan afastado do que son hoxe as nosas vidas, atópase
o espazo ao que suxeitarse, no que procurar un obxectivo ou simplemente captar
un sentir. Ese sentir nes tes tempos abofé que non é nada optimista; seducido
pola maligna alquimia da economía, o ser hu mano amósase empequenecido polas
miserias; non só as económicas, senón por aquelas máis radicais como son as
morais. Un tempo autodestructivo ante o que Olga Patiño abre esta gaiola chea
de paxaros fosforescentes para que voen por riba de todos nós. Mergullados na
súa poesía as nosas almas temperan a indignación, a teima permanente por aquelo
que vemos, moitas veces ben pretiño de nós, e ante o que xa nos volvemos ben
insensibles.
Fainos camiñar a poeta a tra vés dunha serie de círculos, como si tras
arroxar a pedra a un lago, dende ela medrasen unhas on diñas que se afastan
dese eu da ignición, para converterse en ti e logo abrirse á contorna natural.
A natureza como acubillo da alma, prolongación dese ventre seminal onde somos
invencibles pero que, unha vez fora, convér tese nun axóuxere do pasado; a
sensación de refuxio agarimoso que tentaremos recuperar ao lon go da nosa vida.
Lirismo non moi habitual na nosa poesía que ten a Olga Patiño a unha
enfeitizadora á procura dese equilibrio do que o ser humano parece fuxir sem
pre. Tres etapas que esperamos lles parezan atinadas, pero o que é certo e a
capacidade desta mu ller para facer xurdir esa desazón ante o exterior, pero á
que o eu amosa unha tan evidente coma necesaria resistencia. A resistencia do
silencio. “Chóvete por dentro/ e non sabes berrar/ os restos da dor”.
Publicado en Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo 23/02/2014
Ningún comentario:
Publicar un comentario