Volta Suso de Toro á escrita, se é que alguén que se di escritor pode ser
quen de deixar algo que se leva apegado á alma do que un é. E volve porque
sempre hai algo que contar, e sempre hai xente ao outro lado á que lle interesa
o que pode dicir un dos nosos autores máis considerados. Unha ausencia que este
sistema cultural e editorial non se pode permitir durante demasiado tempo, de
aí a ledicia de atoparnos con este novo libro nas mans e bulindo na nosa mente.
Un libro formado por tres relatos. Tres narracións que conforman as faces
dunha pirámide alicerzada na memoria. Un símbolo de eternidade, como eterna ten
que ser unha memoria na que sentirnos ao acubillo, como nun berce, dunha
sociedade moitas veces demasiado rápida á hora de borrar pegadas que non lle
interesa ter sobre ela. Dende esa memoria Suso de Toro artella tres narracións
cheas de forza que non deixan ao lector indiferente, senón que pretende collelo
pola lapela e axitalo, cando menos un pouco. Dende esa axitación asomámonos a
esas tres voces que nos falan do pasado, pero que neste presente amósanse moi
necesarias para nós mesmos e a nosa construción común. Porque dende esa
recuperación é dende a que temos que fornecer unha sociedade que sempre debería
ser mellor co que xa se viviu. Esa é a teoría, claro, logo o mundo achéganos a
súa propia versión.
Suso de Toro recupera dende esas voces pasaxes que van entre o coñecido e
o imaxinado, entre o vivido en primeira persoa e o relato construído coma un
elemento para a reflexión. No primeiro deles atopámonos ante a intolerancia da
represión nos momentos finais dunha ditadura moitas veces dulcificada pero que
tivo momentos noxentos e non moi lonxe do noso hoxe. Uns feitos que acabaron en
mortes, en axustizamentos indignos para unha sociedade que moitas veces agocha
baixo a súa alfombra feitos cos que, nun ou noutro momento, imos a tropezar
para caer como especie. O segundo fálanos da perda da memoria, do paso do tempo
nun home que xenera o seu propio mundo enfrontándose ao que acontece acotío ao
seu arredor, e o terceiro é o brutal berro dun escritor, un grito case
primitivo ante a sociedade, ante o que acontece moitas veces na escrita nun
país e a partires dunha historia que se volve escuridade e na que o autor se
sente cómodo, un síntoma dun tempo que ogallá pasase xa a mellor vida.
O que si semella que pasou a mellor vida é a ausencia do autor da
literatura. Suso de Toro volve e nós, alegrámonos desa presenza que a moitos
nos leva acompañando dende fai moitos anos. Anos nos que nos suxeitamos ás súas
obras para tentar entendernos e tamén ao que nos rodea. Agora é o propio autor
o que nos fai participar do que o sustentou a el mesmo, e que non é máis que
esa memoria que debería ser irrenunciable para todos nós.
Publicado no Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo 21/12/2014
Ningún comentario:
Publicar un comentario