Soños

Foguetes verdes (19)
O Centro Portugués de Fotografía no Porto acolle a mostra ‘Soños’ do fotógrafo Miguel Vidal. Unha búsqueda no «outro lado» de personaxes e peles activado dende un universo onírico

OS GROSOS muros de pedra do que foi o antigo cárcere do Porto acolle, ata o 5 de maio, a exposición de Miguel Vidal ‘Soños’. Unha recuperación de todo un universo onírico que o fotógrafo pontevedrés configura dende unha chea de personaxes e a creación de tres atmosferas que artellan unha sorte de relato visual.

Fotografía en cor, fotografía en branco e negro. Unha diversidade de matices formais que non lle preocupan a Miguel Vidal á hora de poñer ante nós todo un amplo escenario de personaxes recuperados do lado máis íntimo da vida, do outro lado, desa procura, a través de redes sociais ou de amizades que, pouco a pouco, súmanse a un proxecto creativo, dende o fotográfico, que con cada exposición incrementa as súas sensacións fronte ao espectador.

Creada orixinariamente para o Museo de Pontevedra, en cuxas salas amosouse no ano 2017, a súa chegada ao Porto, a un espazo tan singular como este, pola división dos seus espazos, plantexou unha revisión da propia exposición e da súa aproximación ante o visitante. Os tres escenarios Miguel Vidal plantexaos como tres atmosferas nas que se moven os seus personaxes: Meeting point, Room 111 ou The farm, compoñen aquí un tríptico dunha enorme forza visual que permite diluír esa fronteira que separa a intimidade do ser humano da teatralidade da vida. Miguel Vidal achégase dende a súa cámara ás palabras de Susan Sontag para entendela como a «arma ideal da conciencia», isto é, o medio co que o fotógrafo captura unha imaxe que lle serve para recuperar os seus soños. A fotografía desterra os medos, as inquedanzas ou as dúbidas para, dende o corpo, a través da pose ou do xesto, subvertir esa domesticación dun mundo que cada vez máis tenta o noso sometemento.

Neses tres ambientes a persoa emerxe coa súa liberdade, coa aceptación plena de como é cada un. Unha habitación de hotel, a natureza, ou un espazo intermedio entre ambos, como pode ser unha granxa, son o acelerante desas situacións individuais e as que fan forte o corpo ante as feblezas que a sociedade pretende xerar nas nosas mentes.

Dicía Luis Buñuel: «Dádeme un par de horas de vida activa e o resto de soños, coa condición de que logo poida recordalos». Sabía o director de cine aragonés da importancia do subconsciente para xerar imaxes e das posibilidades que ese universo permite para un artista. Cando Miguel Vidal busca nos milleiros e milleiros de fotografías que fixo dende que arrincou este proxecto busca un deses soños, unha desas imaxes convocadas a unha nova realidade que compartir con nós. Eses corpos vanse pouco a pouco mimetizando co espazo no que son enxeridos. Superficies que os acollen como un anaco de vida. Espidos sobre unha moqueta dunha habitación de hotel ou envoltos por uns plásticos que se enchen de vento na costa. En definitiva, organismos que procuran un espazo de liberdade, a conquista dun eu que ten na fotografía a notaria desa loita por saír da escuridade.

E todo iso acádase cunha enorme calidade técnica, unha fotografía coidada ata o límite, na que todo o que conflúe no resultado final: encuadre, imaxe ou soporte xeran a excelencia do resultado, ese que converte ao visitante nun camiñante máis por ese itinerario de soños que agora, entre muros ás orelas do Douro, volven a latexar como unha afoutada experiencia para superar a ‘raia’, para xerar unha obrigada relación entre dúas cidades cheas de pulos culturais como Pontevedra e Oporto, unidas pola fotografía de Miguel Vidal, unidas pola necesidade de toda cidade de soñar para facer soñar aos seus habitantes.

Publicado no Diario de Pontevedra/El Progreso de Lugo. 8/03/2019