Achéganse escuros nubeiros ao MARCO de
Vigo, un referente artístico que comeza a verse ameazado pola inxerencia
política
O inverno achégase. O adagio da famosa
serie ‘Juego de tronos’ pendúrase da solaina que preside a fachada pétrea do
MARCO na rúa do Príncipe. Príncipes, pedras e cárceres, e agora iso, o laio dun
edificio, dun proxecto que sente a ameaza da incertidume. Semella que non serán
tempos sinxelos os que veñen para a institución cultural viguesa, unha das
poucas que miran cara a arte contemporánea para, ao fin e ao cabo, medir a
realidade na que estamos envoltos.
En Pontevedra sabemos moito do que é
facer dun museo unha plataforma política. É por iso que os ventos que comezan a
arrodear ao MARCO semellan que se van a levar por diante todo o bo que se fixo
ao longo dos anos que leva aberto, co que iso costa recuperar cando pase o
inverno. Un Museo hoxe é un ronsel de pensamento que vai máis aló de ser un
contedor de cadros adicado a encherlle a mirada a centos ou milleiros de
visitantes entre os que fotografarse o responsable político de turno. Un Museo
hoxe enténdese dende unha dimensión que o vencelle co que acontece no tecido
social que o rodea, isto é, explorar límites, resituar aos artistas (aos de
antes e aos de agora-para proba non hai máis que achegarse a actual mostra
arredor da obra de Ánxel Huete) e establecer canles de comunicación entre a
arte e a sociedade que mobilicen o pensamento da cidadanía.
Dende que pouco antes do verán se
coñecese que o Concello de Vigo ía controlar de xeito absoluto, e semella que
absolutista ese centro, engadido á marcha do seu actual director Iñaki Martínez
Antelo e as coñecidas intencións do alcalde-comisario de que alí se acolla unha
colección de pintura que agora se amosa distribuída en diferentes espazos
municipais, intúese que o inverno non vai ser moi proclive para un espazo que
resituou a Vigo no ámbito internacional da arte contemporánea. Nin todo un
exército de dinosetos, nin as surrealistas Feiras de Abril do Arenal poderán
nunca competir con esa imaxe, que non é xa só un xeito de recoñecemento
xeográfico, senón que a iso engádelle a excelencia dun discurso intelixente.
O MARCO foi quen, ao longo destes anos,
de superar os moitos problemas con que sempre se atopa o tecido cultural, máis
aínda en Galicia, máis aínda se nos movemos nos territorios da
contemporaneidade, sempre cun complexo engrase coa sociedade. As liortas entre
institucións, as perdas de financiamento, a crise, todo iso foi minando
posibilidades, pero non así as ilusións duns profesionais que souberon manter a
flote unha programación da que sentirse orgulloso, non só o Museo, senón tamén
o propio Vigo. Tanto lles custa entender aos políticos que eles son os
primeiros que lle sacan proveito a unha xestión coherente a cargo dos
profesionais? É plausible a achega económica feita polo Concello ao longo deste
anos, moi por riba das realizadas pola Xunta, Deputación e Ministerio de
Cultura, pero iso non é un salvoconducto para tentar meterse onde non saben e
onde o máis seguro é que rematen facendo un ridículo tras outro. Custa
demasiado erixir estas institucións culturais que precisan do tempo e de aunar
diferentes posturas en moitos eidos como para que un capricho ou a idea dun
iluminado deixe todo en ruínas.
Winter is coming, as tebras comezan a
cercar á claridade, os cabaleiros empuñan as súas armas para a loita, para a
conquista dun territorio ignoto, o da arte, o da sensibilidade e o respecto
polos profesionais. Atentos aos seguintes capítulos.
Publicado no Diario de Pontevedra e no Progreso de Lugo 13/09/2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario