Rue Saint-Antoine nº 170
Unha ampla exposición ubicada no
espazo adicado ás mostras temporais do sexto edificio do Museo de Pontevedra,
amosa e descubre o feito polo creador Sergio Portela, pouco dado a
pecharse entre as paredes dunha sala de exposicións, e acostumado a que as súas
pezas se relacionen de xeito permanente con diferentes espazos.
A arte como camiño. A arte como
expiación do eu máis íntimo. Enfrontarse a cada unha das pezas de Sergio Portela
é deterse nun instante da súa vida, unha loita entre o eu artista e o eu persoa
coa perversa influencia do que supón o entorno no que un se move. Non é esta
unha exposición para deixar indiferente ao público, nin tan sequera para
entendela como un constante canto á beleza, da que hai moito, certo, senón como
unha beleza entendida coma terapia, como ansiolítico dunha relación co medio no
cal o creador non sempre se sinte cómodo.
Esculturas, fotografías, arquitecturas
ou pinturas conforman un escenario que ten algo de santuario, de lugar
litúrxico no que abondar na identidade do autor, e quizais, ata dun mesmo. As
súas esculturas fan da súa potencia unha arma de seducción que se esvae pola
delicadeza que se recoñece en moitas delas. Un contraste que turba a nosa
mirada, que fai que nos afastemos durante un instante para logo voltar a
dialogar con elas, a mergullarnos no que se desprende deses volumes que son un
salvavidas para que nos aferremos a el, como antes fixo o seu autor. Unha
mostra chea de personalidade, de carácter, de entender a arte como unha manifestación
puramente persoal afastada de modas ou caprichos voluptuosos. Dende a pintura,
a escultura ou a fotografía Sergio Portela rastrexa a súa peregrinaxe
a través da vida baixo o comisariado de Antón Sobral e Patricia Trigo.
Percorridos interiores e exteriores,
dores e medos xunto a descubrimentos e ledicias, todo elo feito molde dende o
que suxerir formas que se instalan no aire, normalmente en estudada relación co
seu emprazamento, pero aquí, dadas as circunstancias da mostra, sen esa
vinculación coa contorna, quedan enfrontadas ao visitante dun xeito ousado ao
principio para irse xerando unha sorte de complicidade a medida cun pasa ao seu
arredor, que percibe sensacións, que descubre a a súa harmonía, a consecución
dunha beleza que reafirma o carácter atemporal da escultura, a súa implicación
no tempo e na cultura como argumentos dende os que enfrontarse ao mundo.
Percorremos a exposición e sentimos
algo semellante a cando camiñamos polo Museo de El Cairo ou polo Museo
Británico, a maxestuosidade dunha escultura que xorde do mundo clásico,
das culturas primitivas que fixeron do corpo base da súa expresión e relación
co mundo para, dende un mimetismo técnico abraiante, ao cal non se renuncia
como parte do proceso, evidenciado en varias pezas co seu respecto polo pasado
e polos artistas que traballaron moitas veces de xeito anónimo, dende a
importancia do modelado ou as necesidades dos materiais.
E xunto ao tacto as experiencias, o
viaxar de xeito continuo dende esta Pontevedra na que se refuxia pero da que precisa
voar para coñecer novos territorios, novas miradas, novos latexos humanos. Na
exposición concéntranse moitos deses aspectos a través dunhas fotografías que
nos resintonizan con outras latitudes e que non deixan de mirar cara ese eu
íntimo e a súa conexión co mundo que nos rodea. E se falamos de conexións estas
vólvense moito máis intensas cando nos achegamos ao eido da pintura. Si, a
pintura.Sergio Portela ademais das súas bondades como escultor, abofé que
moito máis coñecidas, é un extraordinario pintor, aínda que a vida obrigouno a
deixar nun segundo lugar esa técnica, na exposición sentimos o que podería dar
de si de continuar pintando.
Ante as súas pinturas estremecémonos.
Sentimos que algo nos perturba, que non somos quen de calmar a nosa alma. Ese
desacougo, premeditadamente buscado polo artista, é parte do que aconteceu nese
tempo pictórico pero tamén vital. Dous vectores que axitan unha mesma vida.
Década dos noventa. A morte movíase
coma unha bandada de voitres arredor de Sergio Portela. Amigos
esnaquizados nos cantís da desesperación, as drogas, os excesos, a
autodestrución... unha chea de forzas negativas que fixeron agromar un impulso
interior convertido en acto creativo. As forzas poideron apuntar cara outro
lado, repetir os equilibrios sinistros dos outros, afortunadamente non foi así
e esa enerxía concentrouse nun estudo, nun taller no que entre a escuridade
xurdiu un fío de luz que tivo a complicidade dos pinceis e a pintura expurgou
conciencias e sentimentos para converterse en cadros. Impresionante rexistro do
acontecido que agora se amosa como unha Sixtina da memoria revivida. Non é
sinxelo enfrontarse ás obras do pasado, extraelas dese estudo no que estaban
apiladas, esquecidas, descoñecidas polo público, de espaldas ao seu propio autor.
Pero elas seguían aí, latexando, ocupando un espazo, en definitiva, sendo unha
presenza que agora faise nosa, pretendendo unha complicidade que o primeiro que
acada é o impacto pola súa disposición, o barroquismo dunhas paredes cheas
destas vanitas que nos fan pensar que a beleza no só reside nos corpos serenos
e voluptuosos das salas que as rodean, senón que ese ‘Senso Sublime’ é unha
búsqueda continua no camiño. Nos cantos escuros, pero tamén nos horizontes
abertos do mar ou ao abeiro dunha árbore, sentindo, no seu interior, o palpitar
da madeira, á procura da vida.
Publicado no Diario de Pontevedra 5/10/2015
Fotografías Gonzalo García
Ningún comentario:
Publicar un comentario