nunca está de máis
airear o que se agocha no pasado. Ollar en fite a feitos que forman parte do
que é unha familia pero aos que o tempo deixou ao lado sabedor de que a súa
presenza sería un escollo moi difícil de librar para as xeracións sucesivas de
membros desa familia.
Con
‘Cabalos e lobos’, Fran P. Lorenzo percorre os rincóns escuros dunha familia
tecendo unha historia que deriva en moitas direccións, abrindo un abano de
relacións e historias nas que un entra de xeito decidido, aínda que nunhas máis
que noutras. Unhas historias que están penduradas dunhas rúas, dunhas arquitecturas,
duns cafés... en definitiva do alento dunha cidade ao longo dun tempo no que
ela mesma foi mudando a súa pel, do mesmo xeito que o facían os protagonistas
da novela.
Non
se pode dicir nada negativo do que se presenta coma unha primeira novela, o territorio
axeitado para as incertidumes e os medos, aquí espállanse coa forza desa
historia perfectamente fiada con toda unha sorte de derivas históricas arredor
da presencia alemana en Vigo despois da II Guerra Mundial. Unha compaña para as
historias persoais que é onde o libro colle o seu pulo por cómo se abren esas
fiestras do pasado nas que asoman feridas, dores e segredos que, como caixas de Pandora, enchen a novela de sentimentos acougados aos que lles chega a hora de
estoupar. E coma con calquera estouro as consecuencias son imprevisibles, e
poden chegar aos lugares máis insospeitados, incluso a viaxar no tempo para
coller pola gorxa aos descendentes deses protagonistas.
E
esa caixa de Pandora ten unha dirección, unha vivenda da Gran Vía,
concretamente o número 2. Nela, entre segredos sons de piano, acumúlanse os
silencios que so unha música descoñecida podería rachar. A partir dela
desbócanse os cabalos e máis os lobos para buscar unha verdade, a esculca dun
misterio que latexa no fondo dunha familia e que semella súar a través das
paredes dun piso.
Así
leveda o relato ata a súa derradeira parte onde Fran P. Lorenzo acada unha
dimensión impredecible nas páxinas anteriores. O libro sube unha escala, coma
se fose unha soprano a piques de mergullarse no acto final da traxedia para
levarnos ata un desenlace afouto por como se conduce e pola forza co que trata
o tema da homosexualidade coido que coma pocas veces asomou na nosa escrita.
Parabéns!
Na contracapa fálase do «retrato íntimo
da historia dun século marcado pola guerra, o totalitarismo e a barbarie. Unha
fotografía, con Vigo ao fondo...» pero a min dame que ese é o mcguffin do
libro, no que se acubillan unha morea de sentimentos amparados polo medo e a
vergoña, e aí é onde Fran P. Lorenzo dá a medida do escritor que é e que
chegará a ser. Un nunca deixa de medrar a partires desa primeira vez, desa sima
á que se chega por primeira vez.
Publicado no Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo 3/05/2015
Ningún comentario:
Publicar un comentario