Rue Saint-Antoine nº 170
Poesía
▶ Lucía Novas pon nas nosas mans ‘Cervatos’ un poemario
construido a base de golpes de palabras que repenican entre si para
dar conta dunha mestizaxe de sensacións que xorden da experiencia da
poeta. Unha colaxe literaria e case visual que dubida do propio
concepto da poesía, para facer da palabra a última instancia de
acubillo.
É
na súa fugacidade onde repousa o seu misterio. Nesa condición do
efémero onde o belisco atrona a pel. O tempo é o xuíz que permite
concederlle a importancia precisa ás cousas, por exemplo, a ese
cervato que ergue a mirada dende a indefensión no medio do bosque
ulindo cara o descoñecido, cara esa sorpresa ante á que aínda
ignora se se atopa fronte ao bo ou ante unha ameaza, xusto antes de
liscar. A vida, no fondo, non é máis que iso, a incerteza ante o
próximo. Un ulido no aire.
Lucía
Novas (Bueu, 1979) segue a medrar na súa poesía. No plantexamento
instrospectivo dende a palabra daquilo que nos rodea. Levamos xa anos
fronte a súa poesía recoñecendo capacidades e posibilidades, e
agora, dende este poemario, a poeta volve a subir un chanzo máis
cunha proposta arriscada na que se confía na forza da palabra dun
xeito extremo. Palabra que é case imaxe, tanto pola súa
contundencia, como polas relacións que se establecen entre elas, xa
non dende o verso, senón dende unha linearidade que nos conduce por
unha nova estética do verso, un transitar por aqueles elementos da
realidade que deixaron un arrecendo na poeta e que agora converte nun
fluido que reflicte todo aquilo que se apegou a un sentir na procura
da beleza, capaz de moverse dende a néboa ata o kitsch.
‘Cervatos’,
editado na afouta colección Tambo da editorial Kalandraka, ten ese
ton de mestizaxe que envolve hoxe a nosa sociedade, na que, dende as
máis altas instancias culturais, ata a compoñente aparentemente
máis superflua da nosa contorna, todas elas forman parte dunha mesma
realidade da que nós mesmos somos protagonistas. A partir deste
contexto que tan ben suliña a autora, esa poética hibrídase na
conquista dunha nova mirada que fai desa fragmentación da frase,
dese encapsular unha idea convertida en imaxe, unha radicalización
da brevidade que cada vez máis caracteriza ao noso mundo composto
por un universo fugaz, de mensaxes tan lixeiros coma evanescentes no
aire.
A
diferenza coa proposta de Lucía Novas e que as súas palabras pesan.
Sabemos que detrás do esvelto, das malvas, das coitelas, do blue, do
pube,das revoltas ou do xarope o que se agocha é unha experiencia
condensada nunha palabra entendida como porta, como facho que alumea
todo un espirito de resistencia fronte á fraxilidade. A palabra como
mastro no que izar as velas para a navegación polas augas da marxe,
as que fuxen da monótona oficialidade. Alí arriba tamén sube a
poeta de Bueu para ollar máis aló das Ons, para enxergar a ruptura
do horizonte, para asexar o espazo da vida onde bikinis de flores e
corazóns dourados latexan xunto a galletiñas salgadas e a unha mañá
de domingo.
«Cervatos
alleos -na distracción e a fraxilidade- ao teimudo, fascinante e
implacable paso do tempo», lese na lapela do libro. De novo voltamos
ao tempo. Precisamos do tempo para calibrarnos, tamén para
medírmonos fronte ao conxunto, fronte a unha contorna cada vez máis
difusa na que só a palabra pode servir de compás na mesta bruma.
Onde a palabra, como campá, repenique na súa inesgotábel dimensión
atemporal e así tentar atopar a nosa cerna, a nosa identidade. «O
NEON séntalle mal ás peles fracas, amortalladas./Mais refulxen/as
belezas, os corazóns, my love».
Publicado no Diario de Pontevedra. 18/12/2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario