Rue Saint-Antoine nº 170
Escultura. O
novo espazo artístico pontevedrés, Musart, na rúa Herreros,
acolle unha serie de pezas do creador Eusebio Rivero nas que reflicte
diferentes relacións do ser humano coa arquitectura e o espazo. Unha
interesante experiencia artística chea de miradas á conexión do
home coa realidade dende o contraste do vacío e a ocupación
Xúntanse dúas boas
noticias ao achegarnos á exposición de Eusebio Rivero na ‘Galería
de Arte. Musart’ de Pontevedra. Por un lado o propio contedor,
acostumados como estamos á orfandade de lugares nos que facer unha
axeitada exposición de obras. Esta nova iniciativa na nosa cidade
debería converterse nun sementeiro de expresións artísticas, de
apostas por xente nova, abofé a que máis precisa destes espazos, co
alicerce da presenza cercana da Facultade de Belas Artes, pero tamén
de canle de expresión para numerosos creadores que teñen moito que
dicir e que non atopan o lugar axeitado. Esta é a segunda boa nova,
a de enfrontarnos con un creador que ten moito que amosar a través
dun traballo cheo de interese e de miradas suxerentes sobre a
realidade.
Non evita Eusebio
Rivero o mirar enfite a nosa sociedade, e facelo a través da súa
arte, dende un xeito de expresar que non precisa de grandes
escenografías, senón de atinar con cómo se plantexa unha idea
fronte ao público. O interese do artista por amosar a loita do home
co ámbito urbano, da fricción entre o baleiro e a ocupación. O
continuo asulagamento da arquitectura fronte a nós mesmos, converte
a esta mostra nun xeito de reflexión sobre os nosos modelos de vida.
Esta mezcla de pintura, escultura ou instalación ponnos ante homes
expulsados da propia arquitectura, a piques de caer nun abismo moitas
veces propiciado pola propia especie. Situacións que levan ao
traballo de Eusebio Rivero a moverse polas canles da arte conceptual
nas que o artístico conflúe co filosófico ou co antropolóxico.
Os diferentes conxuntos
de pezas expostos van a achegarse a esas preocupacións de xeito
visualmente moi efectivo dende uns personaxes que se moven case que
atordados por diferentes escenarios nos que o autor integra
referencias a arquitecturas recoñecidas, acompañadas por eses
personaxes que en ocasións incluso carecen desas referencias
espaciais e camiñan simplemente por un baleiro negro, e para iso
Eusebio Rivero emprega obxectos, a priori, sen nengunha referencia
artística. Uns borradores fincados na parede, uns buratos negros
sobre unha cartulina ou unhas pizarras no chan permiten xerar
percepcións a priori impensables pero que logo encaixan de maneira
brillante co que se pretende. Coa exposición que, baixo o título de
‘Arte e espazo arquitectónico’, coido que vai moito máis aló
do que ese propio nome amosa, converténdose nunha experimentación
visual sobre aspectos nos que se adoitan xerar infinidade de teorías
dende o punto de vista das ciencias humanas pero ás que a arte pode
servir tamén como ferramenta para a súa análise.
Formado na Facultade de
Bellas Artes de Salamanca, esta relación do home co espazo é a gran
preocupación artística de Eusebio Rivero, que pretende reflectir a
través dunhas pezas nas que os diferentes soportes son posibilidades
para tantear esas relacións nas que xa leva tempo traballando, así
como explorando novos vieiros de expresión como pode ser a
fotografía. Achegándonos a estas pezas e ante a
descontextualización do ser humano, afastado das súas anclaxes
cotiás na cidade, visualizamos esa situación de inseguridade e de
expulsión do propio territorio. Figuras no limiar das pezas, en
diferentes posicións, dentro, fóra, algúns incluso coa cabeza
metida no chan. Escenarios da perplexidade que nos sitúan ante unha
realidade social do noso tempo ao que á arte pretende dar respostas,
ou polo menos plantexar unha serie de preguntas. As respostas virán
da nosa participación, da nosa maneira de achegarnos a esta proposta
de Eusebio Rivero que estará aberta ata o 23 de marzo na Galería de
Arte: Musart, un novo espazo no que, neste caso, estudar os
nosos espazos de vida.
Publicado no Diario de Pontevedra 27/02/2017
Fotos. Laura García
Ningún comentario:
Publicar un comentario