Homes e mulleres a falar do seu. O xérmolo de tantas liortas na nosa
sociedade e o ancestral choque
de condutas que protagonizou tantos relatos literarios ou tantos filmes ao
longo da historia. Desa loita é da que nace ‘Dióxenes en Dolorida’, a novela de
Ignacio Vidal Portabales que acadou no 2012 o Premio Blanco Amor, e que sae
agora do prelo. Un texto que nos enfronta as relacións entre home e muller a
través dunha serie de personaxes galvanizados por unha curiosa presenza, como é
a dun tal Dióxenes que, tras un fracaso amoroso, chega a unha localidade na que
se acompaña de tres homes aos que nas súas relacións sentimentais tampouco lles
vai nada ben. Eles comporán un curioso grupo que fará das mulleres a súa cerna
de debate, cheo de misoxinia e ferintes reflexións sobre o sexo contrario, que
logo terán resposta por parte delas.
O primeiro que nos chama a
atención na lectura ademais desa idea, a de establecer un ring de boxeo no cal
achegarse a ese inagotable pozo ao que todos nos asomamos a diario, é a
estrutura da novela. Así é como nunha primeira parte, e case sen acougo, eses
homes van soltando pola boca as súas confesións sobre o que acontece nos seus
fogares e como a relación coas súas mulleres vai marcando as súas vidas, empregando
para iso moitas das teimas masculinas na procura dos consellos que ese home,
que tan sabio lles parece, ese Dióxenes excesivo e irreverente, lles pode
ofrecer, algúns deles tan estridentes como o de perfumarse cun insecticida.
Sérveme este consello para achegarme ao humor, que este si perfuma de maneira
axeitada toda a novela. Un humor groso en ocasións, que lle acae moi ben ao ton
que procura Ignacio Vidal para achegarse dende o exceso a amosar esas relacións.
O humor funciona como desengrasante da realidade e na novela, como xeito de
sosegar un relato que as veces colle demasiada velocidade nesa pendente de
descalificacións mutuas. Esa parte, bañada no exceso de xeito premeditado polo
autor e afundido na testosterona, mudará cando as mulleres toman protagonismo
facendo desfilar esa ringleira de tópicos que uns e outros fomos asentando na
nosa sociedade. E o farán dende un ‘orixinal establecemento’ como se di nas
cubertas do libro, un lugar onde as mulleres amosarán os seus pensamentos sobre
os homes, e tamén, entre elas mesmas, algo que tamén aparece nesa primeira
parte. Non so son homes contra mulleres ou mulleres contra homes, senón homes e
mulleres que plantexan as súas relacións entre si cun funcionamento ben
singular.
Como o propio Dióxenes, metido
a ‘filósofo afeccionado’, Ignacio Vidal introdúcenos neste relato ao que
ninguén é alleo ao formarmos parte desta realidade de homes e mulleres, de encontros
e desencontros, que son ante os que o autor propicia esta enxeñosa reflexión
dende o literario e co sempre intelixente sustento do humor. Benvida sexa.
Publicado en Diario de Pontevedra y El Progreso de Lugo 2/03/2014
Ningún comentario:
Publicar un comentario