“Eu son o emperador dun ermo
vivo,/dun helmo escangallado/e dunha espada rota”. Emperador da palabra
afundida na terra, na nosa terra, na súa. Así é como agroma o poemario de
Xavier Seoane ‘Espiral de sombras’ publicado pola Factoría K de Libros dentro
da colección de poesía Tambo que tan atinadamente dirixe o tamén escritor Luis
Rei. Atinada pola labor de difusión de nomes senlleiros da nosa poesía, tantas
veces diezmados polas modas e as correntes literarias sometidas a un público
que afasta a poesía dos primeiros postos nas librarías deixando a súa axitación
para uns cantos tolos. E o certo é que canto un máis ve como nos afundimos na
miseria reducionista deste sistema económico máis gañas se teñen de buscar
acougo na poesía, nun poemario, como é neste caso, que abre as entrañas mesmas
da nosa terra para mergullarnos nela, como se regresásemos a aquel útero
matriarcal no que nos criamos.
Xavier Seoane vai a compoñer nesta ‘Espiral de sombras’ un libro cheo de
intensidade, de fecunda complexidade pola liberdade das súas estrofas, duns
versos que se lle escapan das mans como a auga dun cesto para escorregar ata
ese chan do que debe brotar un novo xeito de vida, unha raiola de esperanza de
cara a un novo tempo.
Non somos optimistas, nin o autor nin o lector. Porqué o imos a ser se
nada invita a esa quimera? mais debemos aferrarnos a aquelo que é
irrenunciable, á valentía por escribir e por petar nas nosas cacholas para que
espertemos: “Levántate, país de tódolos abraios, de tódalas desfeitas”. Na
procura desa esperanza que sempre ten que haber ao final da escuridade albisca
o autor certas raiolas ás que achegarnos, pequenos fíos que semellan incapaces
de suxeitarnos mentres esa raíz que nos suxeita á terra é a nosa forza vital.
Da árbore á mámoa, do firmamento ao sargo, do escarabello ao lobo ou da
herba ao mar… ese é a nosa cerna, o corazón do que somos e do que seremos. Unha
natureza convertida en relixión dende a que rebrotar como novos seres, un
panteísmo rexenerador que esnaquice as servidumes deste hoxe fedorento e nos
converta en semente de futuro. “Benvida sexa a morte se nos revela a luz/que
escureceu o noso soño”, canta o poeta para reclamar esa rexeneración coa que
case ninguén conta e que so dende a natureza e o noso vencello con ela pode ser
realidade.
‘Corazón de maiola’, ‘Pan de raposo’ e ‘Pedra da serpe’ é o tríptico polo
que atravesa o poeta. De xeito similar ao de Dante xunto a Virxilio cruzando os
círculos do inferno, Xavier Seoane fálanos de derrotas, de horizontes, sombras,
guerras e frustracións que amosan no que se volveu este tempo noso, sepulcral e
gris, unha terra baldía, como no referencial poema de T. S. Eliot, que o único
que acada é o feito de alporizarnos. O dereito á carraxe dos que sentimos esa
aldraxe como a venganza dos que viron como os máis pequenos subían un chanzo na
súa vida. “Somos os descendentes da crueldade e da usura/de rufiáns e felóns.
Da cegueira dos neutros/e a cobiza do cetro, do báculo e da toga”. Unha
intolerable conquista que tiña que explotar, e vaia se explotou, para facernos
baixar, non un chanzo, senón dous ou tres. Foi a súa victoria.
Feridas que procuran o bálsamo das letras, aquí convertidas nun poemario
na pescuda desa espiral sombría, un labirinto escrito na pedra dos nosos
montes, altar telúrico ao que pregar. O cavorco ao que saltar como un acto cego
de fe, de fe en nós, na natureza e nunha terra que xa é o único que é noso. Esa
defensa territorial é a que achega o poemario a nós mesmos, o que fai
mergullarnos de xeito directo nesa conexión case telúrica co que nos rodea e ao
que Xavier Seoane rende culto esperanzador.
Publicado en Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo
Ningún comentario:
Publicar un comentario