Cando aínda nin se me pasaba pola cabeza aparecer na contra dun xornal, nunca deixei de ler as columnas escritas por Carlos Casares. Aquelas palabras foron sempre un bálsamo para dixerir unha realidade que, agochada no interior, era ben poucas veces agarimosa. Unhas cereixas ou unhas mazás, un gato chamado Samuel ou mesmo as ánimas, baixo a engaiolante escrita do autor, eran quen de converter o anecdótico da vida nun tema de interese que ía agromando a medida que avanzaban unhas liñas das que un xa era incapaz de baixarse. Daquela, como estudante de Historia da Arte, atopei un día a Carlos Casares polos corredores da Facultade. Eu, que nunca antes me dirixira a ningún outro escritor, que me tremían as pernas con só pensar en pedirlle un autografo a alguén, achegueime a aquel home que semellaba estar ausente da realidade mentres botaba unha ollada por unha das fiestras do claustro, só para dicirlle que gozaba moito coas súas columnas e que o pasaba moi ben, incluso cando falaba dunha bola de pan, como me parece recordar que acontecera naquela xornada. Notei nel unha fonda timidez que o honraba, mentres me contestaba cunhas sinxelas grazas e me ofrecía un sorriso. O tempo pasou, onte fixo dez anos que Carlos Casares morreu, e eu agora ando a escribir columnas que tamén se poden titular ‘mazás’. Gustaríame que o soubera.
Publicado en Diario de Pontevedra 10/03/2012
Ningún comentario:
Publicar un comentario