Apagouse o sol

O día viña cargado de sol. Un día de xullo no que todo apuntaba ía a estar cheo dese senso cotiá polo que debecemos os seres humanos. Pero coma nun xiro narrativo, deses que formaban parte dos seus cobizosos textos de misterio, todo se tornou escuro. Apagouse o sol e as nosas vidas cotiás convertéronse en bágoas que se foron mesturando cunha fonda amargura. Agustín Fernández Paz falecera había unhas horas, cando comezaba un novo día que xa pasará a historia como o do seu pasamento. Un 12 de xullo no que o sol se apagou.

E é que Agustín Fernández Paz era unha especie de sol. Unha lumieira xunto á que moitos quentabamos a nosa escrita, a nosa alma lectora, pero sobre todo, a nosa condición de seres humanos. Poucas  presenzas máis afectuosas e máis agarimosas que a do bo de Agustín. Achegarse a el na presentación dalgún dos seus libros, no Culturgal ou nalgunha entrega de premios sempre te facía sentir ben, dotando ao escritor dun verniz do que non todos poden gabarse. Esa capacide para conectar coa xente era o complemento perfecto a súa escrita, unha maneira de narrar que xa forma parte de todos nós. Imbatible na literatura xuvenil as súas derradeiras novelas convertérono nun dos nosos mellores narradores. ‘Non hai noite tan longa’ e ‘A viaxe de Gagarin’, son xa dúas obras esenciais no noso tecido literario. Obras que camiñan sempre arredor do ser humano, a súa gran teima, sabedor de que mergullarse na nosa especie é o reto máis grande de calquera autor. “Un escritor máis moderno que moitos autores chamados modernos, e iso por que?, pois porque a súa literatura é a da sinxeleza, a que nos fai ollar en fite ao ser humano e as súas eivas, sen artificios nin superioridades, sendo quen de ir máis aló do meramente literario”. Con estas palabras, escritas e publicadas nunha recensión da súa novela ‘A viaxe de Gagarin’, quixen deixar constancia desa preocupación súa por fuxir do literario coma un corsé que podía afogar aquilo que o escritor precisa contar. A excesiva dependencia aos elementos literarios, que tanto preocupa aos novos narradores, cega moitas veces ese sentido de achega da escrita ao ser humano e que, ao fin e ao cabo, é o que lle da forza ao que un quere contar. Agustín Fernández Paz acadou esa modernidade con cada libro que escribía. Cada vez máis libre, cada vez máis sinxelo, cada vez máis puro.

Agora que se bota a noite enriba e que manda a lúa, un atopa as forzas precisas, e que faltaron ao longo do día, para poñerse ante o papel e deixar anotadas estas palabras compostas dende a necesidade do afecto, dende a procura do acougo e dende a coraxe da perda. Como cando nas últimas edicións dos Premios Xerais lle mandamos unha chea de aplausos, porque sabiamos que estaba a seguir a ceremonia por streaming, agora toda Galicia repite ese xesto. Sabedora realmente da magnitude da ausencia a súa terra leva todo o día batendo palmas de diferentes formas, a través de diferentes xestos. Cada un deles é un agradecemento, a ese tesouro da escrita que xa forma parte de todos nós, pero tamén ao xeito de ser dunha persoa que brillaba como un sol que quecía o terreo para que agromara todo aquilo que el mesmo sembrou. Un sol que se apagou un doce de xullo.

Pontevedra, 13/07/2016

Enlaces sobre as súas derradeiras obras:

'A viaxe de Gagarin'

'A neve interminable'

'Non hai noite tan longa'

'Aire negro'

http://ramonrozas.blogspot.com.es/2014/05/os-tempos-estan-cambiar.html

http://ramonrozas.blogspot.com.es/2015/05/a-neve-do-desasosego.html

http://ramonrozas.blogspot.com.es/2011/06/o-retorno-ao-fogar-volta-un-mesmo.html

http://ramonrozas.blogspot.com.es/2012/09/misterios-na-mente-humana.html