A dozura dun pincel

«As obras de Ánxeles Iglesias forman parte dese tecido de sensacións, establecen topografías nun mapa de confidencias.»

[Xaime Toxo]

Ánxeles Iglesias nunha clase de pintura
no Ateneo Santa Cecilia

 

Abofé que tanto Ilona Maier coma Antón Sobral non me terán en conta que este comentario llo adique en exclusiva a Ánxeles Iglesias, a pintora que, xunto cos dous citados, participa dunha exposición de nome ‘Baviera versus Galicia’ no Museo Manuel Torres de Marín.

O certo é que un non se pode resistir, cada vez que Ánxeles Iglesias amosa o seu traballo, á loubanza de quen, xa cumpriu noventa anos e segue facendo da pintura o latexo da súa vida, e máis cando esta mostra ten lugar no seu íntimo Marín, territorio no que a pel da propia vila estremece polo moito tempo que leva contemplando as súas obras. Pero sobre todo, polo seu compromiso con moitas causas sociais e porque son moitos os cativos que ao seu carón se achegaron á pintura e que nalgún momento sentiron o que é ter un pincel nas mans ou o que supón manchar a pel co material ou acadar o milagre do debuxo nunha superficie branca. 

Nas moitas décadas de traballo de Ánxeles Iglesias varios deses anos estiveron adicados a esas clases de debuxo e pintura no Ateneo Santa Cecilia de Marín, onde tomou o relevo doutro gran mestre, o pintor Manuel Torres, que xa deixara a súa pegada nese mesmo labor. Rodeuse ao longo dos anos Ánxeles Iglesias de decenas de rapaces cos que compartir a felicidade da descuberta na procura da inconsciencia da infancia, o descaro que fai dunha obra de arte algo natural, un feito espontáneo, algo ao que moitos creadores tentan chegar como o gran fin da súa obra pero que non son quen de acadar para a súa frustración.

Cada cadro de Ánxeles Iglesias é toda unha declaración de amor a este oficio que sintetiza, dende a dozura dun pincel, en todos eses obxectos, froitos ou tecidos, captados dun xeito abraiante, e que protagonizan as súas obras. Eu mesmo teño colgado na miña casa un pequeno cadro de Ánxeles Iglesias, unha sinxela copa chea de auga. Asegúrolles que non hai un só día, dende que ese cadro está alí pendurado, que non mire para el, e que durante uns segundos atope na súa aparente sinxeleza toda unha trascendencia emocionante á altura de moitos cadros de pintores recoñecidos que se gardan en museos ou que participan en exposicións sobranceiras. A capacidade da pintora para reflectir a transparencia desa auga ponnos ante ese misterio que só quen ten a pintura como un cómplice fiel ao longo de moitos anos pode acadar.

Nesa complicidade que decir de todos eses olliños que atendían ás súas indicacións á hora da travesía pola superficie baleira? Seguro que nin un só deses cativos esqueceu a aquela mestra de debuxo entre taboleiros de madeira, paletas e cabaletes. Tempos nos que non había tantas diversións e distracións nas mentes dos nenos, e onde se apostaba polo debuxo ou o artístico como medio de formación e de motivación dunha imaxinación que agora semella cada vez máis afectada polas tecnoloxías acosadoras que temos hoxe en día.

Marín sempre estará en débeda con ela, co seu traballo silente, sen pretender medallas, tan só o facer da vida unha expresión afectuosa cos seus veciños, tan importantes para ela mesma. Agora, que por fin se reivindica á muller do xeito que sen dúbida merece, a figura de Ángeles Iglexias é un bo modelo daquilo que tanto se pretende gabar hoxe en día. Viúva demasiado cedo o seu traballo alén da pintura e o mantemento dos seus fillos non lle impediu facer da súa porfía artística un complemento vital irrenunciábel que leva, nas últimas décadas, amosando a súa pintura  en numerosas exposicións, orgullosa do feito, orgullosa de seguir manexando un pincel como resistencia fronte ao paso do tempo. Muller resistente, muller valente.

Agora expón os seus últimos traballos no Museo que leva o nome de quen foi un dos seus mestres, un Manuel Torres que deixou unha pegada fonda en Marín e cuxo relevo colleu esta muller que segue deixando a súa, xa non só nos lenzos, senón entre a veciñanza. Visiten a mostra, aínda aberta ata fin de novembro, e entenderán como unha pintura é quen de revelar como é a persoa que a xerou. As pinceladas falaranlles de sinceridade, de agarimo, de sosego, de beleza, en definitiva, da dozura con que un pincel pode reflectir aquilo que temos máis preto de nós. Aquilo que se chama vida.

Publicado no Diario de Pontevedra 19/11/2016