Rue Saint-Antoine nº 170
Literatura ▶ A
presentación do poemario gañador do XX Premio Francisco Añón de
poesía, ‘Deshabitar unha casa’ de Miriam Ferradáns, deixa, de
novo, a presenza afouta dunha poeta que se vén a sumar á boa
colleita de novos poetas que enchen Galicia dun veludo da palabra
que, neste caso, traduce a muda da infancia cara o mundo adulto.
A sala Amalia Domínguez
Búa de Bueu aparecía rodeada dunha néboa mesta que afundía o mar
na terra. Aquel animal branco facía de barcos e árbores unha mesma
identidade, un limiar entre realidades que permitía afundir dous
mundos que renovaban en Bueu esa compoñente súa de espazo máxico
para a imaxinación e o sentimento. Non son poucos os creadores que
fixeron de Bueu acubillo, tamén inspiración. Escritores, pintores,
arquitectos... artistas que entre o bulir das tarefas do mar e o
latexar dun pobo alicerzaron o seu traballo. Fronte á sala o sábado
pola mañá mulleres e homes saían do Mercado despois de mercar os
agasallos dun mar que en Bueu é alento e axóuxere. Todos eles
alleos a que unha das súas veciñas ía a presentar un libro de
poemas. Unha ‘plaquette’ na que Miriam Ferradáns acollía un
monllo de poemas que resultaron gañadores do Premio Francisco Añón
de poesía que convoca o Concello de Outes. A vida transcurre así,
entre o cotiá e o milagre que se agocha nos eidos da creación.
Naquelas bolsas cheas de peixe fresco e saboroso, un pracer. No
interior da Sala Domínguez Búa outro, coa forma do verso.
Alí estaba a autora
Miriam Ferradáns, acompañada por outra poeta, Lucía Novas, e pola
fotógrafa Alba Sotelo. A primera encargada do prólogo do libro, a
segunda de facer un vídeo que poñía imaxes á palabra. Tres
mulleres que xeran paixón a través da creación, a través do
compromiso. Bravas. A carón delas Santiago Nieto, técnico de
Cultura do Concello de Outes que chegou cun feixe de libros baixo o
brazo cos que agasallar aos presentes. E claro, pensarán que quen ía
ir un sábado pola mañá entre a néboa e a chuvia a escoitar
poesía? Pois de novo Bueu acadou o milagre revelado da palabra e a
pouco de comezar xa había que ir buscar cadeiras porque a sala
estaba chea de xente e que a súa pel se convertese en gume, e amosar
o orgullo polas tres bravas. Fernando Miranda, un deses trasnos da
cultura que todo o que tocan o converten en ilusións, non paraba de
carretar cadeiras. A sala estaba máis que chea de xente que quería
latexar poesía. Beizóns!
A fascinación polas
imaxes desa produción feita por Alba Sotelo xerou o ambiente
necesario para adentrarse nas zonas da poesía. Alí onde todo pode
pasar, onde cada un entende de significados e símbolos, xusto onde a
poesía é como un paxaro de grandes ás imposíbel de enxaular. Pero
a Miriam Ferradáns o que lle interesa é a cerna: «As verdades
elementais caben nunha á de colibrí», escribe José Martí, e alí
se pousa a poeta para abrir o seu libro.
Lucía Novas ponlle
nomes a todos eses símbolos que coma fiestas abertas asoman no
poemario. Un imaxinario escuro e cheo de desacougo. Paxaros, sangue,
lobos, infancia. Feridas. Feridas que se quedan dentro dun. Unha
escuridade do que unha nena desexa fuxir para ser muller. O tránsito
da nenez ao mundo adulto. «Entraron os paxaros e deshabitei a casa».
Tócalle falar á poeta. Traga cuspe (ese mesmo cuspe inxerido no
poemario) para coller folgos e falar ante os seus. Alí onde o
poemario ten valor de seu. Isto é fronte aqueles que saben da casa.
E é que ‘Deshabitar unha casa’ é, do mesmo xeito que o seu
libro ‘Nomes de fume’, un xeito de airear o eu. De poñela roupa
fronte a veciñanza, de cumprir o rito de abrir as fiestras para que
entre aire novo. Un poemario que se converte en ollos cara un
interior que precisa da poesía para fuxir, para voar con ás de
colibrí. Ás pequenas pero sinceiras. Miriam Ferradáns con ambos
poemarios, escritos en apenas seis meses e caras dunha mesma moeda, o
que fai e exhibir unha sinceridade brutal, convertendo a palabra en
pedras que flotan sobre un río que pode ser o único acougo. Cada
palabra pesa na poesía de Miriam Ferradáns, e pesa para
acollérmonos a todos, para que nós tamén miremos cara o noso. Alí
onde «a humidade xogaba co pan», alí onde «sempre tiñamos frío».
Unha casa a deshabitar que non é máis que o desexo de despegármonos
dos lobos e dos medos, de todo aquilo que é sombra e fai da infancia
un ámbito de indefensión, pero ao mesmo tempo de aprendizaxe, de
camiño a conquistar para facer medrar á persoa. Unha persoa que por
moito que tente fuxir seguirá sendo tamén casa, xa que o que
levamos con nós será o que nos habite sempre.
Miriam Ferradáns
colleu o poemario e leu, e a pel de todos foi gume. Un fío co que
cortármonos. Un fío co que sermos. A poeta citou ao vento e o vento
fixo tremer as fiestas da sala. A natureza viña do mar para
habitarnos, para darlle corpo a poesía, para que Bueu se convertese
en casa. Así foi.
Publicado no Diario de Pontevedra 5/02/2018
Fotografías: Alba Sotelo
Ningún comentario:
Publicar un comentario