‘Fálame
do silencio’, escrito polo xornalista Pablo L. Orosa, convértese
nun abraiante debut no terreo literario que nos enfronta á
descuberta do pasado, así como ao propio descubrimento interior de
quen fai dese pasado unha necesidade para coñecerse a si mesmo.
Nunca
deixa de ser emocionante atoparse cunha nova voz literaria, cunha
nova proposta que, dende a nosa lingua, converte en literatura unha
historia coa que facernos partícipes da nosa propia historia común.
Unha emoción que medra cando un pasa páxinas e páxinas e non deixa
de preguntarse cuestións como: de onde sae este mozo? como estivo
calado ata o de agora? como se pode escribir con tanta madurez unha
primeira novela?, e unha exclamación ao chegar ao final: bravo!
‘Fálame
do silencio’, publicada por Edicións Xerais, cóntanos o encargo
dun xornalista para completar a historia dun home. Fóra de Galicia,
voltará a ela, á Coruña de 1977, converténdose a descuberta
daquela persoa na descuberta do protagonista. Ou o protagonista é
esa persoa da que se investiga? O libro está cheo de brillantes
momentos literarios, de capítulos que arrincan cunha forza
estremecedora, tamén con certos instantes poéticos que, como as
gotas da chuvia sobre os cristais, compoñen os camiños co
protagonista debe seguir. Camiños casuais, camiños que mudan de
dirección, camiños polos que equivocarse. O autor plantéxalle
tamén ao lector outros vieiros que seguir e que enchen de riqueza
formal o texto, camiños que nos levan por espazos literarios
vencellados ao suspense, ao romanticismo, á descuberta da memoria
colectiva, todos eles para tentar compoñer o crebacabezas dunha vida
anterior pero con fíos no presente da novela.
Aparece
o texto repleto de instantes que describen o ambiente portuario, as
relacións no bar, no prostíbulo, o contacto co medio mariño.
Emerxe o mar como nexo de unión non só entre xeografías, senón
tamén entre almas, entre sentimentos, que en Galicia préndense desa
liña do horizonte na que se define moito do que somos como
comunidade, ventos e salitre, que compoñen unha paisaxe social, pero
tamén interior de moitos de nós. Ese horizonte permanece ao longo
da novela como unha liña que todos queren alcanzar para descubrir
que se atopa tras ela, cada un cun motivo diferente, cunhas arelas
singulares, pero sabedores de que esa liña salgada marcará o seu
futuro.
Aquel
ano 1977 foi un ano bisagra entre a superación dos anos da ditadura
e a apertura dun novo tempo. E a novela non renuncia á recuperación
de moitos feitos dese pasado escuro, de resistencia e loita para
alumear a longa noite de pedra. A memoria emerxe así como unha
ferramenta necesaria para alumear o pasado, pero sobre todo para
poñerlle sons ao silencio. Se algo está moi presente nesta novela é
o silencio. Todo prodúcese para resolvelo, para que o silencio deixe
de ser unha fosa abisal na que conter un pasado descoñecido pero
necesario para coñecernos hoxe. Todas a nosas vidas teñen zonas de
silencio, espazos co tempo deixa pendurados dun fino pero resistente
fío no que moitas veces préndense feitos importantes pero cos que
non nos gusta enfrontarnos. Zonas de tensión ás que tarde ou
temprano temos que achegarnos, e para iso necesitamos motivacións
para darnos o empurrón e seguir furando neses ocos co tempo deixa en
nós. Pablo L. Orosa decántase por empurróns tan necesarios como o
amor, tanto polas persoas como pola cultura, así este libro é tamén
un canto á necesidade de facer da cultura, do mundo dos libros, unha
anclaxe necesaria para movernos pola vida.
‘Fálame
do silencio’ non pode deixar a ninguén indiferente. A boa
literatura é a que nos move por dentro e na que un sente que hai
algo dun nesa escritura, a parte de moitas afinidades literarias ou
musicais, neses horizontes un atopa un afoutado compromiso coa
realidade a partir dese pasado que nunca debemos esquecer. Beizóns!
Publicado no suplemento cultural Táboa Redonda. Diario de Pontevedra/El Progreso de Lugo 29/07/2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario