O novo libro de
Pedro Feijoo ‘Sen piedade’ agocha trala súa fermosa capa a
historia de dous mozos nunha fuxida a bordo dun excéntrico
automóbil. Unha faciana de road-movie que a pouco cun esburaca nela
atopa un libro cheo de intimidade e reflexións sobre a propia
natureza do autor.
Estamos afeitos a
brincar coa literatura de Pedro Feijoo. A deixarnos levar polas súas
historias, sempre entretidas e ben armadas, para coñecernos máis a
nós mesmos. Ao colectivo, á memoria, a aquilo que nos conformou ao
longo do tempo. Por iso cando subimos ao coche no que Gordo e Teo
fuxen, penso que de si mesmos, o que nos atopamos non é tanto un
xogo como un plantexamento moi valente de Pedro Feijoo que emprega o
seu último libro para, sen piedade algunha, enfrontarse a moitas das
pantasmas que xurdiron ao longo da súa vida.
Esa nova perspectiva da
súa obra é a que nos leva a atoparnos cun libro con moitos riscos,
pero como adoita acontecer cando un escritor, un bo escritor, se
plantexa mirar cara o seu interior, o libro medra de xeito
exponencial, dende o meu punto de vista, en relación a outros
anteriores do autor, porque se afunde na experiencia vital, no real
como cerna dunha narración que pode presentar algunha situación
imaxinativa, pero que prende como faísca na fogueira en que as veces
se converte a nosa vida.
Todo comeza en ‘Sen
piedade’ (Editorial Xerais) coa fuxida de dous amigos a bordo dun
coche un tanto esperpéntico por diferentes escenarios que teñen
unha grande importancia no desenvolvemento do relato. Todo ten a
faciana dunha historia de xénero negro na que os a priori
protagonistas se mergullan en ambientes perigosos. Pero con cada
páxina a narración muda e o que semellaba unha cousa remata por ser
outra, ou outras, xa que neste libro conflúen varias temáticas. E
refírome como protagonistas a priori porque un dase conta tamén de
cómo o autor a quen lle concede o protagonismo real non son aos dous
mozos, senón a eses outros personaxes, neste caso, femininos, que
son os que provocan todos e cada un dos seus movementos. Elas non
están, pero son. A súa presenza, a través das conversas dos dous
mozos, é clara e a través dela caemos na conta de que o que nos
quere contar Pedro Feijoo é unha historia de amor, pero lonxe de
enchela de doce o que está é chea do que é realmente o amor, de
bos e malos momentos, de sorrisos pero tamén de feridas cun ten que
levar, como se pode, durante o resto da súa vida.
Temos,
polo tanto, a dinámica do amor, pero tamén o da amizade e os
diferentes vectores que nel conflúen. A diversión, a necesidade, a
confianza, a desconfianza, a traizón ou a perda. Marca da casa é a
facilidade da lectura, o facer da escrita unha ferramenta para
atrapar lectores e engadilos a un sistema literario que non está
sobrado deles. O propio Pedro Feijoo sempre se quita importancia
neste aspecto, afastándose das elevadas pretensións que moitos
autores queren adoptar sen darse conta de que a Icaro se lle
queimaron as ás por voar preto do sol. Equivócase Pedro Feijoo
cando se resta valor e esta novela é boa mostra diso, xa que a súa
estrutura, e tal e como está escrita, non é máis que a
confirmación do seu bo manexo do literario sen que se lle teñan que
plantexar complicacións aos lectores. O traballo co ritmo da
narración, que no éxtase da noite compostelá aumenta a súa
velocidade ata o desenlace final dun xeito maxistral, pero tamén a
estructura, os diálogos, a construción e evolución dos personaxes
ou a linguaxe, son ferramentas que suman nunha novela que, pegada á
vida como está, non pode deixar de lado aspectos esenciais da nosa
problemática social como a violencia contra a muller. Vítima dunha
sociedade que non acaba por avergoñarse das súas actitudes e
comportamentos e que neste relato asoma como unha necesidade do autor
por relatar esa traxedia do noso tempo.
Este libro é un libro
de necesidades, sobre todo a do autor por poñerse ante o espello,
iso que nos custa tanto, para recoñecerse asi mesmo dende o paso do
tempo. Ese recoñecemento do vivido é o que sustenta este relato que
semella algo que non é, pero que si se erixe como o mellor texto do
Pedro Feijoo novelista e no que atopamos máis de quen fai da
literatura un fío de encontro entre as persoas.
Publicado no suplemento cultural Táboa Redonda. Diario de Pontevedra/El Progreso de Lugo 15/07/2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario