 |
| Nenos deixando flores no monumento aos fusilados o 12 de novembro (Javier Cervera-Mercadillo) |
OS
DOCE de novembro son na nosa Pontevedra os días da dignidade. Os
días da lembranza daqueles dez homes, asasinados nesta mesma data de
1936, nos que se resume a rebeldía, fronte ao desvarío, deles, e de
tantos outros que neses días escuros viron as súas vidas e ás das
súas familias esmagadas. Achegarse ao monumento no que se lles
lembra está sempre cheo de emocións, pero tamén de afoutezas polo
que ten de obriga do resto dos cidadáns. Obrigas coa moral cívica
dun pobo que viu como algúns dos seus foron vilmente afastados da
comunidade. Esquecer sería colaborar cos que cometeron aquela
barbaridade, de aí cunha sociedade comprometida estea na obriga de
seguir mantendo ese recordo sempre aceso.
Os
actos dos últimos anos que cada 12 de novembro reúnen, arredor do
monumento que a eles se lles adica na Pasarela, a representantes
políticos, familiares e cidadáns anónimos, é unha fermosa mostra
dese compromiso que ten, nun insospeitado capítulo que se repite ano
tras ano, unha desas esperanzas tan necesarias dentro dunha sociedade
non demasiado afeita a estas imaxes. Falo dos cativos que participan
nunha ofrenda na que deixan unha flor ao pé dese monolito, xusto
baixo os nomes daqueles dez homes valentes. Nenos que non saben
realmente o que fan, o que se agocha tras esa acción, aparentemente
infantil, pero que tras ese xesto preguntan aos seus pais ou
familiares porqué fixeron iso. Eses porqués son a chave cara o
futuro. Que os nosos nenos e nenas saiban que non sempre se viviu tan
ben como vivimos nós agora, que nun tempo a xente sufriu moito por
cuestións ideolóxicas, por pensar dun xeito diferente a como
algúns, que ostentaban o poder e as armas, consideraban que se tiña
que pensar, segundo o seu ideario. Nesa pequena semente que cada 12
de novembro se planta nese acto está boa parte do noso futuro, o que
nos permitirá seguir pensando que todos podemos vivir xuntos con
ideas e comportamentos diferentes, pero que nunca e debe chegar a
aqueles extremos de ignominia.
José
Adrio Barreiro, Germán Adrio Mañá, Amancio Caamaño, Telmo
Bernárdez Santomé, Víctor Casas Rey, Paulo Novás Souto, Ramiro
Paz Carbajal, Luis Poza Pastrana, Benigno Rey Pavón y Juan Rico
González son eses nomes convertidos en semente. Dez nomes que nunca
debemos deixar de lembrar, como o de tantos outros, certo, pero o
destes dez, gravados en pedra na pel da nosa cidade e na nosa memoria
daquel fatídico día, son o resumo exemplar do que non se pode
esquecer e do futuro que se reflicte na nosa rapazada á que temos
que axudar a medrar cunha serie de valores.
A
nosa é unha sociedade que todavía ten moito que aportar a esta
cuestión, cunha Lei de Memoria Histórica sen desenvolver por
completo, con intencións pero escasas accións, e cunha serie de
movementos reaccionarios que impiden que mirar cara atrás sexa o
bálsamo necesario para que as feridas sanden. Non se trata de
abrilas, senón de pechalas. Capítulos da nosa historia que aínda
precisan estudos e revisións, descubertas que beliscan a pel, como a
que nestes días converte ao noso xornal en parte dese labor, a
través da reportaxe de Sara Vila coa que descubriu a identidade dun
home de Xeve que estivo preso nun campo de concentración nazi en
Alemaña. Manuel Pérez Taboada é ese último nome. Agora a súa
familia recuperará os seus obxectos persoais, pero a sociedade
recuperou un nome que nunca debería murchar, como as flores que cada
12 de novembro deixan os nosos nenos no ronsel da memoria.
Publicado no Diario de Pontevedra 9/11/2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario