Días que non foron

É o tempo o grande aliado do escritor, o manipulador desas historias que poderían quedar esquecidas na memoria dos seus protagonistas. A partires dese paso do tempo é cando o escritor fende o seu maxín nesas historias, nesas memorias, para convertelas en relatos, en motivos de inspiración e goce para os seus lectores. Luis Rei non deixa de sorprendernos dende esa madurez creativa á que chegou fai unhas publicacións. Está claro que a ascensión a aquel Monte Louro fíxolle ver o contorno dun xeito diferente a como o vía antes. A súa prosa clarexouse dende ese cumio e dende esa altitude. De xeito paradóxico, o autor é quen de ollar moito mellor ao ser humano. Ese é o motivo sempre de análise do escritor, un home a mercé dos seus segredos, da memoria do que aconteceu nas súas vidas, da súa relación co seu contorno, e así é como xorde ‘Días que non foron’, unha escolma de relatos que nos coloca ante un pasado visto coa nosa mirada de hoxe. Unha lúcida achega as historias da nosa historia que nos envolven dende a primeira liña pola calidade da escrita de Luís Rei.

O primeiro é o relato máis longo dos sete que compoñen o libro, o máis periodístico e no que se refina dende o feito literario a sempre necesaria análise feita co pasar dos anos do naufraxio do ‘Prestige’, que encheu as nosas costas de chapapote e a nosa alma de impotencia e frustración. O relatorio dos feitos vólvenos situar fronte a fronte coa impudicia dos nosos xestores públicos, cunha caste política tan afastada do seu pobo que non soubo -e o máis triste é que nin sabe- entender a esa poboación, e menos aínda en situacións de crise, que é cando se debe valorar ao bo político, ao líder do grupo. Aquel chapapote afundiu non só miles de toneladas daquel viscoso líquido, senón as esperanzas dun pobo, pero con el tamén se foron ao fondo do mar moitos dos lastres seculares dunha sociedade demasiado afeita a esperar de brazos cruzados a que todo se solucione pese a que as solucións sexan erróneas.

Aquela carraxe agora convértese tamén en feito literario, nunha depuración creativa do que parecía ser so unha nube negra. Pero o escritor ten esa capacidade de converter a frustración e a tristura nalgo fermoso e, como non, comprometido co noso país, coa necesidade de contar o que pasou para que as mentiras gubernamentais non se convertan noutro naufraxio.

A partires desde relato van escorregando outras historias, máis ou menos longas, iso que máis dá. Todas elas teñen un punto de reflexión, un instante para achegarnos a esta terra dende os feitos que lle sucederon a diferentes protagonistas.

Breve e intenso é o primeiro amor de ‘Báñate comigo’, escumas salgadas que agroman no mar do descubrimento. Unha xoia en poucas páxinas. Menos páxinas ten aínda ‘A proba do Deportivo’, canto sentimental a esa parte indispensable das nosas vidas que é o deporte, e xunto a elas historias dos tempos do franquismo, consecuencias da Guerra Civil que aniñaron na nosa sociedade ata hai ben pouco, para rematar con ‘A lancha dos segredos sucios’. Un fabuloso remate para coñecer unha historia agochada nunha caixa de seguridade dende onde un testamento nos leva a unha desas historias engaiolantes.

Son historias, polo tanto, que forman un volume que amosa a capacidade do autor afincado en Pontevedra para o relato curto. Como se tras baixar daquel Monte Louro se necesitase camiñar e respirar, como fixo con ‘Cita en Fisterra’, para agora pensar dende a brevidade con estes ‘Días que non foron’. Unha magnífica lectura para a volta á orde, para a chegada dun outono que, como foi o verán para min, nos permitirá achegarnos ao grande escritor en que se converteu Luís Rei Núñez.

Publicado en El Progreso y Diario de Pontevedra 8/09/2013