O último libro de Pedro Feijoo, ‘A memoria da choiva’, plantexa moito
máis que un dos xogos literarios que tan ben artella o autor de ‘Os fillos do
mar’ para engaiolar ao lector, ao alentar unha reflexión sobre o mito literario
de Rosalía de Castro, sementando, entre o rastro do sangue, moitas dúbidas
sobre a icona das nosas letras.
«Chegou dabondo, son horas de reclamar o noso». Esta é unha das frases
que dan acceso á derradeira historia de Pedro Feijoo (Vigo, 1975), o home best-seller
das nosas letras, e ao que tanto tempo levabamos agardando como unha das patas
necesarias de todo sistema literario. Coa súa anterior obra, ‘Os fillos do
mar’, revelouse, a partir do apoio do lector, como un escritor que manexa de
inmellorable maneira ese rexistro do suspense de modo máis popular (miopes
miradas aparte). Entre as súas innumerables achegas está a de empurrar ao
interior dese sistema literario a moitos lectores que ao mellor aínda non se
atreveran, pola razón que fora, a coller un libro en galego e poñerse a lelo.
As cinco edicións daquela novela, e a súa publicación en castelán, dan boa
conta dese soado feito.
Un fito que agora busca a súa reválida cunha novela recén saída do prelo,
‘A memoria da choiva’, na que un xornalista e unha profesora tentan aclarar uns
crimes que teñen a unha sobranceira figura da nosa patria no eixo dos
acontecementos, nin máis nin menos que Rosalía de Castro.
A novidade na aposta de Pedro Feijoo é a de establecer esa relación
esporádica coa gran dama das nosas letras, a icona intocable do noso firmamento
literario e na que se alicerza moito da nosa cultura. Alguen sabe que de
Rosalía de Castro non existe unha biografía canónica que reflicta de xeito fiel
o que foi a súa vida? Cousa un tanto estraña nun personaxe singular no noso
tecido literario. Sombras que rodean ao mito e dende as que Pedro Feijoo tenta
buscar o ‘leit-motiv’ do seu libro, plantexando propostas que encaixan coa
atmósfera que rixe todo o relato. E que farán os puristas da memoria? pois abofé
que bramarán ante as suposicións que fai o autor dentro dunha novela de
entretemento (ou algo máis?), indo contra o establecido sobre a escritora de
Padrón, o que sabemos dela e o que non somos quen de preguntar.
E arredor dela tamen andan aquelas institucións culturais preocupadas por
velar da súa figura e do seu status. Unha preocupación que lles leva, ás veces,
a sobreprotexer moitos deses mitos se tan siquera valorar a capacidade de
dubidar que todo ser razoable debería ter.
Pedro Feijoo plantexa algúns dos poemas de Rosalía como as pistas das que
ir tirando ante os diferentes crimes que van enchoupando as páxinas de sangue
(«unha vez tiven un cravo/cravado no corazón,/ i eu non me acordo xa si era
aquel cravo/ de ouro, de ferro ou de amor...») e das que tentamos saír,
zafándonos desas descripcións feitas de xeito sórdido con moitas referencias
cinematográficas e que tan ben funcionan. Eses poemas lévannos a descubrir
outra maneira de ler a Rosalía, de entender as súas palabras e tamén a súa
propia vida.
Aínda que todavía non vai moito tempo do seu primeiro libro neste ‘A
memoria da choiva’ Pedro Feijoo describe moito mellor as situacións e involucra
en maior medida ao lector na narración. As escenas e os escenarios teñen moita
importancia, como soe acontecer neste tipo de relatos onde se xoga co movemento
dos protagonistas por diferentes espazos, chegándose a converter case en
personaxes de seu. A Fundación Rosalía de Castro («chegamos ao portal e
atopamos as dúas follas de forxa verde arrimadas. Empurramos a que quedaba a
nosa dereita, o xusto para entrar nos xardínsa da quinta, e comezamos a camiñar
en dirección ao edificio principal...») ou Santiago de Compostela («viramos a
esquerda ao chegar á praza de Galicia, baixando pola Senra en dirección á Alameda.
Aparquei o coche a carón do instituto Rosalía de Castro-vaia, non podía ser
doutro xeito...») trabállanse arreo para acadar ese punto inquedante no que
mover a esa parella de ‘investigadores’.
Pedro Feijoo e Rosalía de Castro mergúllanse xuntos nunha viaxe coa pel
dun thriller, pero que ten a capacidade de que ao remate do mesmo nos fagamos
moitas preguntas que, ao comezo da narración, nin se nos pasaría pola cabeza
plantexarnos. Así é como se dan a man
dúas facianas da nosa cultura nunha relación na que nunca deberíamos esquecer o
valor da retranca, e diso o noso escritor anda ben sobrado. «Unha santa? Agora,
agora é cando ides coñecer de que madeira están feitos os vosos santos».
Versos, sangue, amor e odio
Deste cóctel de versos, sangue,
amor e odio abrolla o que abofé será un deses éxitos literarios que fan que
milleiros de persoas se adentren nun libro... e ao mellor logo noutro...e
noutro, e así é como se acadan lectores fieis, ese escuro obxecto do desexo de
cada autor. É Pedro Feijoo, dende a aparición daquel ‘Os fillos do mar’, un dos
autores que máis lectores achegan as nosas letras. Unha beizón da que todos,
dunha ou doutra maneira beneficiámonos.
‘A memoria da choiva’ pódese
entender como un deses thrillers que tanta sona teñen e que se enchen de vender
exemplares. Pedro Feijoo é o primeiro en sabelo, tamén en emplealo como unha
arma irónica fronte aos seus opositores, sendo a súa achega o de ser quen de
incorporalo ao noso sistema literario e cunha fonda pegada de país. Deste país.
Relacións Esporádicas. Publicado en Diario de Pontevedra 2/12/2013
Imagen: Fundación Rosalía de Castro
Ningún comentario:
Publicar un comentario