Renacemento revisitado

'Los Bravú' ofrécennos, na compostelana Galería Trinta, unha sorprendente e fascinante interpretación da pintura que orixinou a plástica renacentista pero adaptada a nosa cotidianeidade, enchéndoa de inesperábeis posibilidades simbólicas e formais.

Cada vez é máis complicado atopar propostas pictóricas que te sorprendan, que te leven a abrir os ollos ante o inesperado, dentro das novas xeracións creativas que adoitan apostar máis por outras maneiras de interpretar á realidade con soportes máis contemporáneos (ou presuntamente así entendidos) ca pintura. Visitar a exposición de ‘Los Bravú’ na Galería Trinta supón atoparse con esa sorpresa, esa frescura coa que un se reconcilia coa pintura feita hoxe.

Diego Omil y Dea Gómez, el de Marín e ela de Salamanca, son a parella que forma ‘Los Bravú’. Coñecéronse en Salamanca, estudando na Facultade de Belas Artes e de aí saiu esta dupla que está comezando a dar moito que falar na nosa arte por esa capacidade de fomentar o debate dende o interior da propia pintura. Con traballos na escultura, no deseño ou no cómic, é á pintura a que nestes momentos ocupa a súa maior atención coa clara intención de formular unha nova linguaxe a través da valente intersección de tempos e espazos, de culturas como a que deu lugar nos séculos XIV e XV a aquel Renacemento primixenio, e o noso propio tempo. Un tempo cheo de contaminacións visuais e tamén afectivas entre as persoas, mundos virtuais e tecnolóxicos que teñen mal encaixe nas escenas máis repousadas destes dous artistas, pero que plásticamente funcionan de xeito marabilloso

Na Galería Trinta temos unha boa mostra de esta cohabitación, por iso nos atopamos un pórtico ao estilo da recén restaurada Anunciación de Fra Angélico, habitado por dous mozos que se fan un selfie, ou elementos da cultura grecolatina: capiteis, esculturas, retratos... que rachan o seu severo simbolismo con estes personaxes con camisas estampadas ou con sandalias, con móbiles ou con bolsas duns grandes almacenes. Ese carácter híbrido da súa pintura xera unha distorsión no espectador, pero que ten que entenderse dende esa posición dos artistas de poñer en cuestión aquilo que nos leve ao academicismo nunha tensión dos límites máis tradicionais da pintura, algo que se ten feito moitas veces, pero quizáis non dende este plantexamento visualmente tan interesante por xogar esa partida xusto no escenario dese ámbito académico.

Precisamente a arte do Quattrocento tamén plantexaba unha ruptura, unha humanización do carácter exclusivamente sacro da pintura para adaptala á nova vida das cidades estado nun proceso de modernidade que despegaba do ceo para facer da terra un espazo no que o ser humano optaba por unha vida moito máis pracenteira na que motivar os sentidos. A nosa vida hoxe é xustamente iso, unha constante excitación dos nosos sentidos, unha chamada permanente a que respostemos aos máis variados estímulos: publicitarios, turísticos, económicos... e a esa estimulación semellan querer chegar ‘Los Bravú’ coa súa obra, que ten moito de plantexamento lúdico e de chamada ao sentidos, xa non só polos elementos centrais da obra, unha figura humana que recupera os trazos das representacións renacentistas, coa importancia da liña e do retrato, senón tamén por unha serie de elementos que poden semellar anecdóticos, pero que lle conceden á obra toda unha lixeireza que participa desa sensualidade pretendida. Os paxaros, as froitas, as flores ou os animais plantexan un xardín dos sentidos no que as figuras semellan participar dunha danza colectiva, dunha celebración da vida que ten un sentido atemporal, que ven dende o pasado e chega ata os nosos días.

Para iso a súa linguaxe precisa de espallar as súas posibilidades, de facer que a pintura sexa un punto de partida no que mesturar outras linguaxes como o universo do cómic, a ilustración ou o deseño, que medran no interior destes cadros cunha enorme liberdade que nos fala das intencións de ‘Los Bravú’ por dinamitar fronteiras, por facer unha pintura que explique o que acontece no noso mundo e por facernos pensar, porque tentemos acceder á nosa realidade dende outro camiño diferente aos que os medios de comunicación ou as canles máis convencionais e de masas nos obrigan a percorrer. Este collage visual sorprenderalles e sobre todo motivaralles de novo a redescubrir a pintura como un xeito de narrar unha sociedade como a nosa, non tan afastada da que se desenvolveu séculos atrás.

Publicado no suplemento cultural Táboa Redonda. Diario de Pontevedra/El Progreso de Lugo. 9/06/2019