De cando en cando abro o caixón do meu escritorio e remexo nunha morea de
follas onde se acumulan os discursos. Non discursos de autoridades ou de
fachendosas personalidades, que pouco ou nada son do meu interese, senón
discursos de escritores. Alí, a carón do de Mario Vargas Llosa, cando recibiu o
Premio Nobel e falou do seu amor pola literatura, ou xunto ao acabado de chegar
de Antonio Muñoz Molina, co seu eloxio do oficio de escritor, co gallo da
recepción do Premio Príncipe de Asturias das Letras, acubíllase nun modesto
silencio o discurso que Fina Casalderrey pronunciou na entrega dos Premios
Xerais de 2010, ao cumprirse 25 anos do Premio Merlín de Literatura Infantil e
Xuvenil. Cando me achego a esa escrita sobre Merlín e a defensa da literatura
infantil pónseme a pel de galiña ao longo de todo o texto polo latexo
apaixonado na defensa da infancia e a súa literatura como unha pegada
inesquecible ao longo das nosas vidas. Fala Fina das paxinas infantís que «os
rapaces lamben como beben os gatiños», das contradicións e prexuízos dos
adultos, do maxín das palabras, de rechouchíos e de caricias sereas na alma de
todos nós. Porque se para Fina Casalderrey a escrita é importante, máis o son
os nenos e nenas que a len. E por iso a súa literatura está feita para xente
importante, para cativos nos que abrolla o xermolo dun futuro de liberdade no
que a lectura é o mastro no que izar as bandeiras de verdade, non as de
coloríns polas que a xente se anoxa e rifa, senón as da imaxinación, a esperanza
ou o entendemento. Soprade todos para que o vento as axite ben forte! Dende
onte a Real Academia Galega goza dun novo vento no seu interior, un vendaval
que parte preto do Mosteiro de Lérez e chega maino ás páxinas dos seus libros.
Delas saen follas de outono, o ulido dos seus doces, andrómenas, o amor polos
demais, o compromiso co ser humano e cunha terra na que se afunde até o nariz
para respirar ese alento convertido en ronseis de vida e de escrita.
Un, que ten dúas nenas, non lle chega a hora de poñerlle nas súas mans
eses libros, porque, como todos, un sempre quere o mellor para os seus fillos,
e daquela sabe que con Fina Casalderrey estarán na mellor das compañas. Aquel
día, o do discurso do meu caixón, Merlín axitou a súa espada para que chovera
prata no máxico altar da Illa de San Simón; onte, en Pontevedra, na súa
Pontevedra, volveu chover prata.
Publicado no Diario de Pontevedra. 23/11/2013
Fotografía. Alumnos da Escola Fina Casalderrey xunto á nova académica (Rafa Fariña)
Ningún comentario:
Publicar un comentario