XA VAI UN ANO daquel
lóstrego co que comezou o mes de decembro do 2017. Baixo aquel
estremecemento Manuel Moldes morrera, a pintura escureceu e un
baleiro inmenso abriuse ante nós. Os días pasaron e, neste primeiro
cabodano, se algo queda claro é que o tempo non cicatriza tanto como
esperabamos. Perder a un creador é unha das eivas máis grandes que
poder ter unha sociedade. Italia chora estes días a Bertolucci,
España laiouse recentemente da perda doutro enorme pintor como
Eduardo Arroyo e nós, nós seguimos chorando a Manuel Moldes,
decatándonos en todo este tempo de ausencia da súa enorme obra e
inesquecíbel personalidade.
Eu sigo pasando cada
día ante o seu estudio lembrando sempre cando alumaba no fío da
noite un resplandor no seu interior. Aquela fiestra converteuse agora
nun burato negro. Xa non hai a luz que anunciaba a súa presenza e os
seus cadros esperan caladiños que alguén os mova para volver a
enfrontarse ao espectador, o sentido último de calquera obra de
arte. Todos eles agardan que alguén se decida a darlle un pulo a esa
posible Fundación que preserve e dea a coñecer a súa
obra, ou algún tipo de iniciativa que saque da escuridade todo o que
se agocha nos lenzos de Manuel Moldes que, ao fin e ao cabo, non
deixa de ser un reflexo de nós mesmos, que somos os que realmente
nos agochamos entre as súas pinceladas.
Misterio+Luz=Pintura,
era unha das súas teimas para explicar ese milagre que se produce en
cada cadro. O misterio para a súa concepción, na procura da
atmosfera precisa; a luz como vibración do que se representa; a
axitación dunha proposta que sen a luz non é nada. E, como
resultado, a pintura, aquilo para o que nacera Manuel Moldes e que o
levaba a enfrontarse de xeito diario co desafío que era facer un
cadro ou unha serie deles, tal e como estaba a facer coas súas
últimas obras vencelladas coa recuperación estética e memorística
do Lérez.
Un ano despois a
pintura segue calada e un ano despois esa ecuación segue pendurada
de todos nós, tal e como Manuel Moldes a deixou escrita nunha das
paredes da galería About-Art de Pontevedra en 2016, co gallo dunha
das súas últimas exposicións. Unha galería xa desaparecida pero
que, con bo tino, a súa propietaria, María Díaz, ante o traslado a
Lugo dese espazo, deixou alí impreso o que se converteu nun afouto
epitafio.
Un non se fai moitas
ilusións co que acontece despois da morte aínda que gustaríame
pensar en Manuel Moldes debuxando as súas figuras nalgún lugar,
tamén discutindo desa ecuación con Bacon ou Goya, ou a carón de
Carlos Oroza falando do divino e do humano. Eu que sei!!! Co pouco
que sei da vida como para saber tamén da morte. O que si sei é que
se bota moito en falta a Manuel Moldes, e a nosa responsabilidade
como sociedade, da que formou parte e na que se involucrou en
moitos aspectos, dende a súa arte, dende a súa enorme vocación
como mestre na Facultade de Belas Artes ou no eido reivindicativo nos
malos momentos do noso tempo, é que o seu legado non se disolva no
tempo. O paso dos días vai contra esa misión. Ogallá entre todos
poidamos purrar por facer que a luz volva a alumear todos eses
cadros. Xa sei que na fiestra do seu taller non volverei a ver luz,
pero váleme con poder achegarme a algún dos seus cadros. Se lles
pasa algo parecido a min, vaian á sede da Uned en Monte Porreiro e
pasen un anaco de tempo ante o seu gran mural no hall de entrada.
Sentirán como o misterio e máis a luz explican a pintura, explican
a Manuel Moldes.
Publicado no Diario de Pontevedra 30/11/2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario