 |
| Traballos de búsqueda do desaparecido no 'Sin querer II. (Lavandeira Jr.) |
CADA CERTO TEMPO o mar
obríganos a escribir este artigo. Por moitos anos que pasen, por
moito que melloren os nosos medios de navegación, por moito que as
medidas de seguridade sexan cada vez máis estritas, o mar non
perdoa. Nunca te podes relaxar fronte a el, nunca podes considerarte
o suficientemente coñecedor dos seus movementos como para crerte a
salvo. Leva sendo así dende o principio dos tempos, como se o mar
precisase das nosas vidas como parte da peaxe por todo o que nos
aproveitamos del.
Dous barcos máis pasan
a formar parte desa listaxe de vidas esnaquizadas. O ‘Sin querer
II’ e ‘O Silvosa’ deixaron nas últimas horas ese ronsel de
mágoas convertidas nunhas escumas que envolveron os corpos de varios
dos seus mariñeiros, que remataron nel as súas vidas. Fálase de
homes con experiencia e tamén de embarcacións ben preparadas, de
ausencia de perigos no momento dos accidentes, pero todo iso semella
que pouco importa cando o océano quere impor a súa lei, cando a
gran balea branca chea de rabia decide engulir aos que se se
enfrontan a ela a diario nunha loita eterna que de cando en cando
remata en traxedia.
Non é a primeira vez
que estes dramas xorden días antes do Nadal, cando os horizontes de
ilusións semellan xa fixarse nas nosas miradas. Adoitan ser días de
moito traballo, de encher as adegas dos barcos cunha boa carga que
terá saída segura nos moitos mercados que amosan unha actividade
frenética ao longo destes días de présas, pero tamén de mares
embravecidos, de ondas que medran de xeito axitado entre os ventos
dun outono que remata para converterse en inverno.
De novo tivemos que
pagar un prezo moi alto por ese labor, por un traballo do que moitas
familias do noso territorio dependen. Galicia é mar, e como mar ten
esa relación coa perda asumida como parte dun negocio ancestral. As
xentes do mar son valentes por natureza, heroes cotiás, como sempre
escasamente recoñecidos, pero non son só valentes cando botan días
e meses lonxe das súas casas e familias loitando con mares extremos,
senón que tamén son valentes os que quedan en terra, os que asexan
dende as fiestras cara unha liña do horizonte onde todo son dúbidas,
inquedanzas e medos. Valentes en porto coa sensación constante de
que as súas roupas, nun momento inesperado, tinguiranse de negro.
Ese loito é o que marcará para as familias dos catro mortos e un
desaparecido xa non só o Nadal, senón o resto das súas vidas, nas
que volverán tirar desa valentía propia de todos eles para lembrar
aos seus e agardamos que tamén para que sintan o orgullo dos galegos
que sabemos do seu oficio, do seu esforzo e agora tamén da súa
pena.
Cambados, Portonovo,
Fisterra, Malpica... Rías Baixas, Rías Altas, escenarios da dor
enguedellados por unha traxedia que outras moitas veces tocoulle a
diferentes portos de Galicia. O mar fía con todos eles un tecido de
solidariedade, pero tamén de compromiso cos que arriscan dende o seu
anonimato. Agoran saíron del coma vítimas que salpican os medios de
comunicación coas bágoas que toda sociedade agradecida ten que ter
cos que traballan por ela e rematan deste xeito abrupto. As augas do
noso mar calmaranse durante un tempo, semellará que nunca pasou nada
nel, os mariñeiros seguirán sucando as súas ondas dende a lealdade
ao seu oficio, ata que un día volvamos contar de novo como o tributo
volveuse cobrar en forma de perda, como escribiu o poeta embarcado,
Manuel Antonio: «Fomos ficando sós/O mar o barco e máis nós».
Publicado no Diario de Pontevedra 21/12/2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario